با علم به تأثیر نامطلوب تصادفات در زندگی امروزه بشر، در این تحقیق سعی شده است پس از بررسی مفاهیم تصادف و تصادف خیزی، جهت یکپارچه سازی تعاریف متنوّع جهانی موجود درمورد موقعیّت های تصادف خیز، تعریفی جامع و فراگیر ارائه گردد تا اوّلین و مهم ترین گام در جهت نیل به روش های بهینه تشخیص تصادف خیزی که همانا ایجاد امکان مقایسه بین آن ها است محقق گردد. در بخش دوم و اصلی این مطالعه بررسی روش های آماری شناسایی تصادف خیزی مورد نظر است. روش های شناسایی موقعیّت های تصادف خیز به دو دسته روش های مبتنی بر آمار تصادفات و روش های غیرمبتنی بر آمار تصادفات تقسیم می گردد. می توان گفت روش های آماری شناسایی تصادف خیزی در واقع روش هایی واکنشی می-باشد. هرچند امروزه پدیدآمدن دیدگاه های نوین باعث شده است تا عوامل پیش گیرانه ای نیز در این روش ها مورد توجّه قرار گیرد. در مورد روش های آماری شناسایی تصادف خیزی نیز دیدگاه های متنوّعی مطرح است. دیدگاه هایی نظیر تکیه بر آمار خام تصادفات محل های مختلف، ملحوظ داشتن طول موقعیّت تصادف خیز و در نتیجه ظهور نظریه تراکم تصادفات، در نظر گرفتن ترافیک عبوری در دیدگاه نرخ تصادفات، روش کنترل کیفیّت که نرخ هایی بحرانی را در اختیار می گذارد، دیدگاه های مبتنی بر شدّت تصادفات و نیز روش هایی با در نظر گرفتن توأمان دو یا چند دیدگاه اشاره شده در قبل. این دیدگاه ها خود باعث پدید آمدن دو نوع نظریه می گردد که شامل 1- شناسایی و 2- اولویّت بندی مقاطع تصادف خیز می گردد. سوال اساسی هنگام استفاده از این روش ها این است که این دیدگاه ها چگونه باعث انتخاب موقعیّت های مختلف می گردد. در این تحقیق سعی شده است تا روش های شناسایی و نیز روش های اولویّت بندی موقعیّت های تصادف خیز مورد مقایسه قرار گیرد. برای این کار 40 نقطه تصادف خیز از محور مشهد–بجنورد انتخاب شده و ابتدا چگونگی عملکرد روش های شناسایی موقعیّت های تصادف خیز و سپس عملکرد روش های اولویّت بندی این موقعیّت ها با کمک تحلیل حساسیّت بررسی گردیده است. این مقایسه در وهله اول اهمیّت انتخاب روش شناسایی و یا اولویّت بندی تصادف خیزی مقاطع مختلف را به روشنی آشکار می سازد. هم چنین این مقایسه باعث می گردد حین انتخاب روش آماری شناسایی یا اولویّت بندی موقعیّت های تصادف خیز از ماهیّت کلی نقاط انتخابی اطّلاع یافت. به علاوه با بررسی دقیق تر خروجی تحلیل حساسیّت می توان به نتایج موثّری در مورد کارایی دیدگاه های مختلف دست یافت. از مهم ترین این نتایج استفاده از مجموعه ضرایب محافظه کارانه تر در اولویّت بندی تصادف خیزی با استفاده از دیدگاه شدّت تصادفات است.

در این تحقیق سعی شده است تا اثر تغییرات مکانی مشخصه های عدم قطعیت در فرآیند تحکیم خاکهای نرم بررسی گردد. در تحلیل قابلیت اعتماد فرآیند تحکیم از یک تئوری تحکیم غیر خطی استفاده شده است. که در این تئوری بر خلاف تئوری ترزاقی مشخصات خاک در طول فرآیند تحکیم تغییر کرده و ضریب تحکیم ثابت فرض نمی گردد. برای مدل کردن مشخصه به صورت یک فرآیند تصادفی، از روش حوزه تصادفی استفاده شده و تولید فضای تصادفی با استفاده از روش تقسیمات میانگین موضعی (las) صورت گرفته است.

چکیده ندارد.