چکیده سابقه و هدف:از شایع ترین عفونت های انسانی کچلی است وعامل آن درماتوفیت می باشد که میزان این عفونت در نقاط مختلف ایران متفاوت گزارش شده است. لذا هدف پژوهش حاضر، بررسی شیوع عوامل کچلی(درماتوفیت های حیوان دوست) سر و بدن در مدارس ابتدائی مازندران می باشد. مواد و روشها: روش تحقیق در مطالعه حاضر روش توصیفی – مقطعی می باشد. معیارهای ورود، مدارسی که در آن کچلی گزارش شده است(پرخطر). معیارهای خروج ، مدارسی که در آن هیچ موردی از کچلی گزارش نشده است(سالم). جامعه آماری این تحقیق را کلیه مدارس ابتدائی استان اعم از شهر وروستا که جمعا 170072نفردانش آموز می باشند که 2198 نفر مورد معاینه بالینی قرار گرفته و موارد مشکوک اقدامات پاراکلینیکی بر رویشان انجام پذیرفت. نتایج: یافته ها نشان داد که نسبت تعداد مبتلایان با کل دانش آموزان استان عدد (5درصدهزار) بدست می آید ودر مدارس پرخطر 4/0درصد از آنان کچلی سر داشتند . تعداد 9 دانش آموز مبتلا به درماتوفیت بودند که از این تعداد 1 نفر (2/11%) آن دانش آموز دختر روستایی بود و 5 نفر (5/55%) دانش آموز پسر روستایی و 3 نفر دانش آموز پسر شهری (3/33%) بودند. از عوامل بیماری زای قارچ های حیوان دوست، قارچ تریکوفیتون وروکوزوم 50% و قارچ تریکوفیتون منتاگروفیتس (3/33%) و قارچ میکروسپورم کنیس (7/16%) دیده شد. بحث و نتیجه گیری: نظربه شیوع بسیارکم کچلی در مازندران و با توجه به این که عوامل حیوان دوست بیش ترین علت بیماری (5/44 درصد حیوان دوست و1/22 در صدهردونوع، حیوان دوست و انسان دوست) می باشند، تماس مستقیم و به ویژه تماس غیرمستقیم با حیوانات می تواند بیشترین سهم را در انتشار بیماری در منطقه داشته باشد. لذا آموزش های راهبردی بهداشتی بویژه در مدارس روستایی از ضروریات است .