پیش از توافق نهایی و انعقاد قرارداد، طرفین در خصوص شرایط عقد آینده و حدود تعهدات هر طرف به مذاکره، بحث و تبادل نظر می پردازند. این مذاکرات و گفتگوهای مقدماتی ممکن است به «توافق نهایی» و انعقاد قرارداد منجر گردد. اما، در مواردی هم ممکن است بدلیل لزوم انجام پاره ای مقدمات و تشریفات و یا به سبب اهمیت قرارداد، دو طرف تمایلی به انعقاد قرارداد در آن لحظه نداشته باشند، اما بخواهند آن قرارداد را در آینده واقع سازند. در این موارد طرفین پس از حصول «توافق مقدماتی»، پیش قراردادی را به منظور انعقاد قرارداد نهایی در آینده منعقد می نمایند تا متعهد به انعقاد قرارداد موردنظرشان گردند و بدین ترتیب با اطمینان خاطر از تشکیل عقد اصلی در آینده، مقدمات انعقاد آن را فراهم آورند. این «توافق مقدماتی» یا «پیش قرارداد» را «وعده قرارداد» نامیده اند که، دارای اقسامی است. یکی از اقسام «وعده قرارداد»، «وعده یکطرفه قرارداد» است. با این توضیح که، در جریان مذاکرات مقدماتی پیش از انعقاد قرارداد، احتمال دارد یکی از دو طرف تصمیم نهایی و قاطع خود به انعقاد قرارداد را گرفته باشد اما، طرف دیگر که به هر دلیلی تصمیم نهایی خود را نگرفته، بخواهد تصمیم نهایی طرف دیگر به انعقاد قرارداد را برای خود ذخیره کند تا هرگاه مایل باشد آن قرارداد را منعقد سازد و به تصمیم نهایی طرف دیگر بپیوندد. در این موارد طرفین به منظور اطمینان از الزام یک طرف و وقوع عقد اصلی با اعلام قبولی طرف دیگر ، قرارداد «وعده یکطرفه» را منعقد می نمایند. این قرارداد بدلیل ماهیت ویژه ای که دارد آثار و تبعات حقوقی خاصی را در پی خواهد داشت که در این تحقیق آنها را مورد بررسی قرار خواهیم داد.