رویکرد علمی و اثباتی، انسان معاصر را از تماس با اشیا و واقعیت ها محروم ساخته و او را در دنیای انتزاعی و غیر واقعی و برخورد کمی با مکان گرفتار نموده است. درک انسان معاصر از فضا به صورت عنصری خالی و تهی جایگزین ویژگی هایی چون سرزندگی، خاطره انگیزی، تصورپذیری، تنوع و شگفتی مکان شده است. بحران بی مکانی و نبود معنی در فضاهای شهری معاصر و کاستی های رویکرد کمی در نیل به حس مکان و الفت با مکان از دلایل بازگشت به رویکرد کیفی و نیز پدیدار شناسی بوده است. از این رو در این پژوهش سعی گردیده است پدیده مکان و حس مکان با تکیه بر چارچوب نظری پدیدار شناسی و رویکرد تفسیری مورد بررسی و چالش قرار گیرد. پدیدار شناسی مکان در پی توجهی جدی به کیفیت فضا، همراه کردن معنی و فرهنگ با مکان و ایجاد حس تعلق و حس مکان است. در این صورت انسان دوباره با محیط انس خواهد گرفت و حس تکریم و احترام دوباره بر روح او سایه خواهد انداخت.