مزیت نسبی به عنوان یک اصل مهم اقتصادی هم در برنامه‎ریزی تولید داخلی و هم در تجارت خارجی کاربرد وسیعی دارد. تعیین الگوی بهینه کشت با استفاده از برنامه‎ریزی خطی منطبق با تئوری هکشر-اوهلین علاوه بر در نظر گرفتن مزیت نسبی محصولات، موجودی و میزان منابع مصرفی را در تدوین الگو لحاظ می‎کند به عنوان برنامه ریزی اصولی جهت استفاده بهینه از منابع و امکانات خاص آن منطقه را فراهم می‎سازد. در این مطالعه به تعیین الگوی کشت با استفاده از برنامه‎ریزی خطی فازی با تکیه بر شاخص های مزیت نسبی مطابق با برنامه‎ریزی هکشر- اوهلین پرداختیم. جمع آوری اطلاعات به صورت کتابخانه ای و پیمایشی از طریق تکمیل 130 پرسشنامه در سال زراعی 91-1390 در شهرستان چناران واقع در دشت مشهد صورت گرفت. بهره برداران را بر اساس سطح زیرکشت به سه گروه تقسیم نمودیم. الگوی بدست آمده برای هر سه گروه بهره بردار با الگوی کشت موجود در منطقه متفاوت بود. با توجه به اینکه همه‎ی محصولات مورد بررسی در منطقه دارای مزیت نسبی بودند اما به دلیل عدم دسترسی به منابع و سودآوری پایین همه‎ی محصولات در الگوی کشت وارد نشدند. منابعی که غالبا ایجاد محدودیت کردند زمین، آب، کودحیوانی و سم قارچ‎کش می‎باشند. نتایج بدست آمده نشان می‎دهد بهبود کارایی و توزیع مجدد منابع با توجه به مزیت نسبی محصولات و همچنین سرمایه‎گذاری در جهت افزایش عملکرد محصولات سبب می‎شود اکثر محصولاتی که دارای مزیت نسبی هستند وارد الگوی کشت ‎شوند، همچنین نتایج بدست آمده توصیه به افزایش سطح زیرکشت محصولات جو و ذرت علوفه ای به دلیل سودآوری بالای اجتماعی را دارد