دستاکسل (dtx) آنالوگ نیمه صناعی داروی طبیعی پکلی تاکسل خواص ضدتوموری بالقوه ای در درمان انواع گسترده ای از سرطان ها و به طور خاص سرطان سینه نشان داده است. به دلیل حلالیت آبی ضعیف dtx و اثرات جانبی نامطلوب فرمول های بر پایه حلال، taxotere، سیستم های نانوذره ای بر پایه آلبومین به عنوان حامل در حال تحقیق و توسعه می باشد و از جمله آنها نانوذرات متصل به آلبومین است که تحت فشار بالا با استفاده از تکنولوژی nab تهیه شده است. در پژوهش حاضر سنتز نانوذرات آلبومینی حامل dtx (nab-dtx) و هدفمند شده با لیگاند فولات انجام شد. به علاوه، به منظور کاهش ممانعت فضایی hsa در اتصال لیگاند فولات به گیرنده اش و در نتیجه افزایش کارایی هدفمند سازی، فولات با واسطه پلی اتیلن گلیکول به مولکول آلبومین کنژوگه شد. به طور موازی، تأثیر پوشش پلی اتیلن گلیکول در پنهان کردن نانوذرات از دسترس سیستم اندوپلاسمای نیز افزایش زمان ماندگاری نانوذرات در جریان خون را به دنبال دارد. نانوسایزر پراش نوری دینامیک dls و تصاویر میکروسکوپ sem اندازه متوسط نانوذرات آلبومینی پگیله هدفمند شده با فولاتdtx,hsa-peg-fa را تقریبأ 200 نانومتر و با توزیع اندازه ذره ای باریک (1/0 pdi) تأیید می کنند. میزان انباشتگی dtx برابر 3/79 درصد است. سمیت سلولی نانوذرات مذکور در سلول های mda-mb-231 (رده سلولی دارای بیان بالای گیرنده فولات) بیش از سمیت سلولی نانوذرات هدفمند شده با فولاتی است که پگیله نشده اند dtx,hsa-fa (043/0 p<)، در حالی که نسبت مولی فولات به آلبومین در هر دو برابر 2 است. همچنین سمیت سلولی نانوذرات آلبومینی پگیله هدفمند شده با فولات بیش از نانوذرات آلبومینی dtx,hsa است (043/0p<). این در حالی است که در رده سلولی کنترل a549 (رده سلولی فاقد گیرنده های فولات) در مقایسه با سلول های mda-mb-231 تفاوت معنادار در سمیت سلولی بین dtx,hsa-peg-fa و نانوذرات آلبومینی هدفمند نشده با فولات dtx,hsa-peg بدست نمی آید. علاوه بر این، سمیت سلولی dtx,hsa-peg-fa نسبت به نمونه بدون عامل فولات dtx,hsa-peg بیشتر است (043/0p<). بنابر آنچه گفته شد، نانوذرات آلبومینی هدفمند شده با فولات می تواند در دارورسانی هدفمند به کاربرد قابل توجهی دست یابد به خصوص اینکه کارایی هدفمندسازی را با افزایش فاصله لیگاند فولات از ماکرومولکول آلبومین می توان بهبود داد.

دیابت شیرین اختلالی است که به واسطه کاهش تولید انسولین و یا کاهش توانایی استفاده از انسولین ایجاد شده و باعث افزایش غلظت گلوکز در خون می گردد. درمان معمول دیابت، تزریق زیر جلدی، 2 تا 4 بار در روز می باشد که مشکل و دردناک بوده و تحمل پذیری کمی برای بیمار دارد. بنابراین دارورسانی از سایر راه ها مورد توجه قرار گرفته که می توان به دارورسانی از راه بینی، مخاط دهان، خوراکی، ریوی، پوستی، رکتال و واژینال اشاره کرد. دارورسانی از راه مخاط دهان به دلیل ویژگی هایی از قبیل عدم گذر اولیه کبدی، عدم تخریب توسط اسید معده و آنزیم های گوارشی، افزایش پذیرش بیمار و پاسخ درمانی سریع بسیار مورد توجه قرار گرفته است. ایجاد فرمولاسیون جدیدی از انسولین که از راه مخاط دهان قابل استفاده بوده و دارای فراهم زیستی مناسبی باشد به عنوان جایگزین تزریق روزانه انسولین که مشکل و دردناک است، معرفی می شود. اشکال دارویی مورد استفاده برای دارورسانی از راه مخاط دهان شامل قرص، اسپری، ژل و فیلم می باشد. از میان این اشکال، فیلم ها به علت داشتن انعطاف پذیری زیاد و راحتی بیمار در استفاده از آن، بر سایر اشکال ارجحیت دارند. روش های برون تن و درون تن معتبر، برای سنجش عملکرد این سیستم دارورسانی و پیش بینی رفتار آن در داخل بدن وجود دارد