رساله ای که در پیش رو قرار دارد تحت عنوان "قضا و قدر" از دیدگاه آیات و روایات تدوین شده است. در آغاز، "کلیات تحقیق" بیان مسأله، طرح تحقیق، ضرورت تحقیق، و کلید واژه ها (قضا و قدر، جبر، اختیار، تفویض، امر بین الامرین، بدا، علت و معلول و دعا) و پیشینه ای موضوع (قضا و قدر) و پیشینه ای تحقیق مورد بررسی قرار گرفته است. از این بررسی به دست آمد که قضا و قدر و کنجکاوی درباره آن، در ادیان الهی خصوصاً اسلام، سابقه ای طولانی داشته است. سپس انواع و اقسام قضا و قدر، یعنی قضا و قدر علمی و عینی و قضا و قدر حتمی و غیر حتمی و موارد آن ها و نیز قضا و قدر تکوینی و تشریعی، بیان شده و هر یک از آنها از دیدگاه متکلمین با استفاده از آیات و روایات مورد تأیید قرار گرفته است. در ضمن، تفاوت های قضا و قدر و مراتب آن ها در علم الهی و انفکاک ناپذیری قضا و قدر با توجه به آیات و روایات ارزیابی شده اند. و آنگاه به عناوین ذیل پرداخته شده است: 1- رابطه ی قضا و قدر و نظام علت و معلولی، که طی این عنوان، چیستی علت و معلول، ضرورت نظام علت و معلول در عالم و رابطه ی قضا و قدر و نظام علت و معلول به بحث گذاشته شده است و در این راستا موارد سازگاری و ناسازگاری قضا وقدر و نظام علیت نیز بیان گردیده و به اثبات رسیده که در دیدگاه " جبر و تفویض" قضا و قدر و نظام علی و معلولی ناسازگارند و در دیدگاه مکتب امر بین الامرین، ارنباط و همخوانی دارند، به گونه ای که از هم انفکاک ناپذیرند. 2- رابطه ی قضا و قدر و اختیار انسان، در طی این عنوان، ابتدا به دیدگاههای جبر، تفویض، امر بین الامرین پرداخته شده و سپس موارد تنافی و عدم تنافی قضا و قدر و اختیار انسان بررسی شده و نیز نتیجه این شد که قضا و قدر و اختیار انسان، در دیدگاه "جبر و تفویض" ناسازگارند و در مکتب امر بین الامرین ارتباط حقیقی دارند. 3- رابطه ی قضا و قدر و "بداء" که در ابتدا تعریف "بداء" و نیز "بداء" از دیدگاه امامیه و عامه بیان گردیده و سپس این نتیجه بدست آمد که رابطه ی بداء با قضا و قدر غیر حتمی با دلایل کافی، از نظر امامیه ثابت شده و خدشه ای هم بر آن وارد نیست. 4- رابطه ی قضا و قدر و دعا که ابتدا معنا و مفهوم دعا و موارد کاربردی آن در اسلام ذکر گردیده و سپس رابطه ی آن با قضا و قدر الهی از دیدگاه آیات و روایات روشن گردیده که دعا خود از مقدرات الهی است و منافاتی میان آنها وجود ندارد. و در آخر سه مسأله مورد تحقیق و کنجکاوی قرار گرفته: 1- به پیشینه ی تاریخی ایمان به قضا و قدر الهی، در امت های گذشته اشاره شده و سپس ضرورت ایمان به قضا و قدر از دیدگاه عقلی و نقلی ثابت و تبیین گردیده است. 2- از نظر عقلی و نقلی آثار و نتایج مثبت دنیوی و اخروی ایمان به آن کاملاً به اثبات رسیده است. 3- از نظر احادیث و روایات و نیز از دیدگاه عقلی آثار سوء دنیوی و اخروی آن، نیز تذکر داده شده است. در پایان پاسخ به سه شبهه داده شده: 1- آیا قضا و قدر عامل عقب ماندگی است؟ که پاسخ به آن از نظر عقلی و کاربردی داده شده و با دلایل کافی ثابت گردیده که قضا و قدر، نه تنها عامل عقب ماندگی نیست بلکه سبب رشد و ترقی انسان ها است. 2- قضا و قدر با نظام علیت ناسازگاری دارد؟ پاسخ به آن نیز از دیدگاه عقلی و نقلی بیان گردیده که ناسازگاری بین آنها نیست. 3- قضا و قدر با اختیار انسان منافات دارد؟ پاسخ به شبهه و موارد تنافی و عدم تنافی قضا و قدر اختیار روشن شده و این مطلب به دست آمد که بر اساس مکتب امر بین الامرین تنافی میان آنها وجود ندارد.

این مطالعه به منظور بررسی اثرات افزودن اسانس شوید و نعناع بر روی پارامترهای تخمیر شکمبه ای ، متابولیت های خونی و عملکرد بره های نردر حال رشد نژاد¬کردی انجام شد. در این آزمایش از30 رأس بره نر نژاد¬ کردی با میانگین وزنی 44/21 کیلوگرم در قالب طرح کاملا تصادفی به مدت 9 هفته استفاده شد . جیره پایه که شامل : سبوس گندم ، یونجه خشک ، جو و کاه گندم بود که در 3 وعده صبح ، ظهر و عصر در اختیار بره ها قرار گرفت . تیمارهای آزمایشی شامل : 1) جیره پایه بدون مکمل (شاهد)، 2) جیره پایه حاوی سطح 025/0 درصد بر اساس ماده خشک اسانس نعناع، 3) جیره پایه حاوی سطح 025/0 درصد بر اساس ماده خشک اسانس شوید بود. نتایج نشان داد که بین تیمارهای آزمایشی از نظر مصرف خوراک اختلاف معنی داری وجود داشت (05/0< p )؛ به ¬طوری که تیمارهای دارای اسانس مصرف خوراک بالاتری داشتند. افزودن اسانس تأثیری بر وزن بدن در طول دوره آزمایش نداشت (05/0< p). به¬طور¬کلی، نتایج حاصل از این آزمایش نشان داد که افزودن اسانس تأثیر قابل ملاحظه ای بر مصرف خوراک و شاخص های رشد اسکلتی ندارد. همچنین غلظت گلوکز خون به طور معنی داری تحت تأثیر تیمارها قرار نگرفت (05/0p >)؛ هر چند غلظت گلوکز خون در تیمار دارای اسانس شوید پایین تر از سایر تیمار ها بود. به¬طور¬کلی، نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که افزودن اسانس تأثیر قابل ملاحظه ای بر متابولیت های خونی نداشت.