سرپناه یکی از اساسی ترین نیازهای انسان به شمار می رود. یک خانه به معنای واقعی کلمه به عنوان ساختمان یا سازه ای که پوششی در برابر آب و هوا و یا حفاظت در برابر خطر، می باشد؛ علاوه برآن به عنوان فضا و ظرفی برای زندگی تعریف شده است. مسکن به عنوان بخشی از محیط زیست، تاثیر عمده ای بر سلامت، رفتار اجتماعی و رفاه عمومی جامعه را دارا می باشد؛ ارائه مسکنی که بتواند با محیط زیست خود و اقلیم سازگاری داشته و از تکنولوژی روز(بهینه با حداقل صدمات زیست محیطی) برای صرفه جویی در مصرف انرژی استفاده نماید کاملا منطقی و مقرون به صرفه خواهد بود؛ بنابراین در این پایان نامه سعی بر آن است که مسکنی سازگار با اقلیم در تهران طراحی شود. مسکنی که با احترام به محیط زیست و منابع انرژی از پیشرفت های تکنولوژیکی متناسب با نیازهای طراحی بهره برده و گامی در جهت ایجاد الگویی پایدار در سکونت و همچنین بهینه سازی انرژی در ساختمان بردارد . در این پژوهش مطالعاتی پیرامون مفاهیم پایه ای مرتبط با مسکن، اقلیم و فناوری انجام شده است، درجمع آوری اطلاعات اولیه ،از روش هایی چون مطالعه اسناد کتابخانه ای ،مشاهدات عینی ،تحقیقات میدانی و بررسی نمونه های موجود(در ساختمان های اقلیمی)،استفاده شده و از نتایج به دست آمده در تبیین راهکارهای مناسب برای طراحی بهره گیری شده است. بر این اساس استفاده از انرژی های نو جهت بهینه سازی مصرف انرژی، استفاده از راهکارهای اقلیمی مناسب و همچنین به کار بردن فناوری نوین مصالح، نانو مواد ساختمانی و ... مورد نظر بوده است؛ بدین منظور مبادرت به شبیه سازی کامپیوتری و تحلیل و بررسی و سعی بر ارائه ی الگویی کارآمد و در نهایت تحلیل حرارتی در نرم افزار مربوطه گردیده است . با در نظر گرفتن این موارد و استفاده از رهنمودهای اسلامی مسکن، می توان به مسکنی همگام با فناوری روز دست یافت ؛ مسکنی همساز با اقلیم و باارتباط مطلوب با طبیعت، دارای آسایش حرارتی که درنهایت منجر به بهینه سازی انرژی و صرفه جویی اقتصادی (در طولانی مدت) گردد.