منابع آب سطحی در ایران سهم عمده ای در تامین نیاز آبی بخش‏های مختلف شرب، کشاورزی و صنعت دارا می باشند. در سالهای اخیر، افزایش جمعیت، رشد تقاضا، محدودیت منابع آب و هزینه‏های کلان مهار و تامین آب با اجرای طرح‏های جدید توسعه منابع آب، موجب شده که مدیریت بهره برداری از منابع و امکانات موجود بیش از پیش مورد توجه قرار گیرد. در پژوهش حاضر با استفاده از دو روش سیاسیت بهره برداری استاندارد(sop) و برنامه ریزی پویا(dp) اقدام به شبیه سازی و بهینه سازی بهره برداری از مخزن سد پیشین در استان سیستان و بلوچستان گردیده است. پس از تهیه اطلاعات مورد استفاده در منطقه مورد مطالعه برای هریک از روش های مذکور مقدار رهاسازی برای دوره های مختلف بدست آمده و به دنبال آن معیارهای ارزیابی سیستم محاسبه گردید. تجزیه و تحلیل نتایج نشان می دهد که در شبیه سازی مخزن به روش sop بدلیل تامین نیاز آبی بدون توجه به حجم ذخیره مخزن در دوره های آتی اعتمادپذیری سیستم را افزایش می دهد، اما شدت کمبود نسبی در این سیستم نسبت به روش dp به صورت قابل ملاحظه‏ای بیشتر است. بنابراین استفاده از این روش به تنهایی در بهره برداری مخزن از آینده نگری مناسبی برخوردار نمی‏باشد. با این حال روش بهینه سازی dp براساس حداقل سازی اختلاف میان مقادیر نیاز و رهاسازی در دوره بهره برداری شدت کمبودها را کنترل می کند به طوری که متوسط شدت کمبودهای سالانه دوره بهره برداری در این روش برابر 145/0 و در روش sop برابر 27/1 است که دارای کاهشی به میزان 6/88% است. بنابراین استفاده از روش dp جهت تعیین سیاست بهره برداری از مخازن قابل توصیه است.