رشد سریع شهرنشینی در کشورهای جهان سوم باعث برهم خوردن تعادل منطقه ای می گردد. در این میان اتخاذ برخی سیاست های اقتصادی باعث جذب امکانات به چند منطقه محدود و عقب ماندگی بسیاری مناطق دیگر می گردد. اهداف این مقاله بررسی عدم تعادل منطقه¬ای در استان تهران و همچنین ارائه راهکارهای مناسب برای کاهش این عدم تعادل می باشد. روش تحقیق مبتنی بر روش تبیینی می باشد که با بهره گیری از مدل anp و تاپسیس و با استفاده از 35 شاخص اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی ، بهداشتی و زیربنایی به تحلیل این نابرابری پرداخته شده است. در این میان مهمترین سوالات تحقیق عبارتند از: میزان نابرابری شهرستانهای استان تهران تا چه میزان است؟ با اتخاذ چه راهکارها و سیاست هایی می توان در راستای تعادل و توازن بیشتر میان شهرستان های استان تهران گام برداشت؟ نتایج تحقیق نشان از وجود نابرابری در میان شهرستان¬های استان تهران دارد. شهرستان شمیران با جذب اکثر امکانات، به عنوان برخوردار¬ترین شهرستان و شهرستان قدس نیز با محروم¬ترین شهرستان استان محسوب می¬گردد. در نهایت در جهت کاهش عدم نابرابری¬های منطقه¬ای پیشنهاداتی از جمله تمرکز زدایی منابع و تصمیم¬گیری، بهره¬گیری از رویکردهای مدیریت یکپارچه و توزیع عدالت در فضا ارایه گردیده است.