بررسی کارایی سیستم هشدار در کاهش بروز تداخلات دارویی در بیماران بستری در بخش های داخلی یک بیمارستان آموزشی مقدمه: امروزه با توجه به میانگین بالای تعداد داروهای تجویز شده در پرونده بیماران در بیمارستان، توجه به تداخلات دارویی موجود در این پرونده ها از اهمیت بالایی برخوردار است. روش تحقیق: این مطالعه از زمستان 1392 تا تابستان 1393 در بخش های داخلی زنان و مردان در مرکز آموزشی- درمانی لبافی نژاد، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، انجام شد و تعداد 606 پرونده در دو مرحله پیش هشدار و پس هشدار مورد بررسی قرار گرفت. فاز اول این مطالعه 4 ماه بطول انجامید و در طی این مدت تداخلات دارویی موجود در پرونده بیماران بستری در بخش، براساس تعاریف کتاب drug interaction facts 2014، استخراج شد. سپس به مدت 1 ماه آموزش پزشکان در قالب سیستم هشدار انجام شد. روش کار در این سیستم بدین صورت بود که روزانه در ویزیت های صبحگاهی بخش های داخلی به همراه پزشکان شرکت کرده و تداخلات موجود در دستورات دارویی به آنها تذکر داده شد. پس از گذشت یک ماه مجدداً پرونده ها به مدت 2 ماه مورد بازبینی قرار گرفت و تداخلات دارویی موجود در آنها بررسی شد. داده های بدست آمده در دو مرحله از نظر میزان بروز تداخلات و مؤثر بودن سیستم هشدار مورد بحث و آنالیز قرار گرفت. یافته ها: میانگین تعداد داروهای وارد شده در کاردکس هر بیمار 47/12 بوده و از نظر درجه اهمیت، بیشترین تعداد مربوط به تداخلات درجه 2 و 4 و کمترین تعداد مربوط به تداخلات درجه 1 بود. از نظر سرعت شروع اثر بالینی تداخلات، بیشترین تعداد مربوط به تداخلات با شروع اثر تأخیری بوده و از نظر شدت، بیشترین تعداد مربوط به تداخلات دارویی با شدت اثر متوسط و کمترین تعداد مربوط به تداخلات شدید بود. از نظر قابلیت استناد فراوانترین تداخلات با قابلیت استناد ممکن (possible) و کمترین تداخلات با قابلیت استناد نامحتمل (unlikely) مشاهده شد. سیستم هشدار برای تداخلات با درجه اهمیت 1 و 2 بکار گرفته شد و میزان این تداخلات در دوره پس از هشدار به صورت معناداری کاهش یافت. (p=0.03, p=0.009) نتیجه گیری: بکارگیری سیستم هشدار می تواند گام مؤثری در روند کاهش بروز تداخلات دارویی در دستورات دارویی تجویز شده توسط پزشکان باشد.