توسعه کالبدی شهرهای ما به طور مداوم با ظهور واحدهایی با اشکال جدید همراه است . شهرسازی برای نظارت و جلوگیری از تشدید چندگانگی در شکل شهرها نیازمند بالا بردن تواناییهای نظری و مهارتهای عملی برای انسجام این اجزای نوظهور در کل شهر می باشد. برای رسیدن به این مقصد این رساله دو هدف عمده را دنبال کرده است : 1 - شفاف سازی مفهوم شکل شهر منسجم . 2 - آگاهی از اندیشه وعمل شهرسازان( آرا و تجربیات ) شهرسازان برای انسجام شکل شهرها با تاکید بر تدوین قضایای نظری و وجوه کیفی انسجام در آثار نوشته شهرسازی.

یکی از اهداف اصلی رساله حاضر با عنوان پدیدارشناسی مکان: اصول و متدولوژی ، نیل به تفکر و روشی بوده است که رسالت مهم شهرسازی را که همانا تبدیل فضا به مکان است، تحقق بخشد. از دیگر نتایج این تحقیق ، اثبات مفید بودن رویکرد پدیدارشناسی در مطالعات محیطی و شهرسازی است. این رویکرد که خود در گستره تحقیق کیفی قرار دارد امکان نیل به ماهیت اشیا (از جمله مکان) و تفکری عمیق و شهودی در مسائل شهرسازی را فراهم می کند. به دنبال بحران بی مکانی و بی هویتی فضاهای شهری معاصر که مبتلا به بسیاری از کشورها صرفنظر از قلمرو جغرافیایی آنها بوده است، رویکرد پدیدارشناسی بخصوص در سی سال گذشته از جایگاه خاصی در برنامه ریزی ، طراحی و بطور کلی مطالعات محیطی برخوردار گشته است و در حال حاضر تمایل روزافزونی برای تسری دادن این بینش به محیطهای دانشگاهی و شیوه های آموزشی ، پژوهشی و طراحی ملاحظه می گردد.