برجسته سازی های نهج البلاغه در مضامین مشترک با قرآن (در باب مسائل اخلاقی- تربیتی)

برجسته سازی از ابداعات فرمالیست ها می باشد که آن را عامل به وجود آمدن زبان ادبی می دانند. برجسته سازی به دو صورت امکان پذیر است: نخست آن که نسبت به قواعد و قوانین حاکم بر زبان معیار، انحراف صورت پذیرد و دوم آن که بر قواعد حاکم بر زبان، قواعدی افزوده شود. به این ترتیب، برجسته-سازی از طریق دو شیوه ی "هنجارگریزی" ( قاعده کاهی) و "قاعده افزایی" تجلی خواهد یافت. برجسته سازی، یک نتیجه دارد و آن هم آشنایی زدایی از زبان عادی و مألوف است. آشنایی زداییِ حاصل از هنجارگریزی و قاعده افزایی در قرآن و نهج البلاغه که سرچشمه ی فصاحت و خاستگاه بلاغت هستند، به اوج خود رسیده و تمامی آن ها اهداف معناشناسانه ای را دنبال می کنند و شاید به همین علت است که پس از گذشت قرن ها، علاوه بر این که تازگی خود را از دست نداده اند، کماکان مرجع بزرگ فرهیختگان حقیقت جو، به شمار می-روند.