بررسی اثر نوع اتصال ایمپلنت – اباتمنت بر دقت قالب گیری به روش تری باز در ایمپلنت های با زوایای مختلف و با کاربرد دو نوع ماده قالب گیری

مقدمه: ثبت دقیق موقعیت ایمپلنت ها به وسیله روش های مختلف قالب گیری تأثیر به سزایی در موفقیت طولانی مدت درمان های پروتز متکی بر ایمپلنت دارد. هدف از انجام این تحقیق، بررسی اثر نوع اتصال ایمپلنت-اباتمنت بر دقت قالب گیری در زوایای مختلف قرارگیری ایمپلنت با استفاده از دو نوع ماده قالب گیری بود . مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، یک مدل استیل زنگ نزن به همراه 10 ایمپلنت تهیه شد. 5 ایمپلنت از نوع external hex در یک سمت مدل و 5 عدد دیگر از نوع internal hex در سمت مقابل با زوایای صفر، 15، 30 و 40 درجه نسبت به خط عمود بر صفحه قرار گرفتند. قالب گیری به کمک تری اختصاصی و به روش تری باز توسط پلی اتر ) 30 عدد) و پلی وینیل سایلوکسان مونوفاز (30عدد) انجام و قالب توسط گچ استون نوع چهار ریخته شد. موقعیت ایمپلنت ها روی مدل اصلی و کست های تهیه شده توسط دستگاه coordinating measuring mashine با دقت 1 میکرون مورد بررسی قرار گرفت. جهت تحلیل داده ها از نرم افزار spss و آزمون واریانس دو طرفه و آزمون t با سطح معنی داری 05/0 > p value استفاده شد . یافته ها: بر اساس آنالیزهای اماری ٬ تفاوتی بین دقت مواد قالب گیری مورد بررسی مشاهده نشد. در گروه های دارای زوایای 15 و 30 درجه نیز تفاوتی در نوع کانکشن به دست نیامد. اما در پایه های دارای زاویه 40 درجه، میزان دقت قالب گیری در گروه internal connection کمتر از external connection بود . نتیجه گیری: نوع کانکشن و زاویه ایمپلنت در دقت قالب گیری و انتقال موقعیت ایمپلنت به کست دارای اثر متقابل است؛ به طوری که در ایمپلنت های 40 درجه، کانکشن نوع داخلی ( internal ) که دارای طول اتصال بیشتری است ٬ باعث کاهش دقت در قالب گیری می شود .