بررسی تغییرات اسپیرومتری و علایم بالینی ریوی در بیماران اسکلرودرمی تحت درمان با سیکلوفسفامید وریدی

پیش زمینه و هدف: اسکلرودرمی بیماری سیستمیک با تظاهرات گوناگون در ارگان های مختلف است. در بین این ارگان ها، ریه ها به طور شایع درگیر می شوند و درگیری ممکن است پیش رونده و شدید باشد. داروهای مختلفی در بیماران دچار اسکلرودرمی و درگیری ریوی پیشنهاد و مورد آزمایش قرار گرفته اند، ولی کارایی و اثربخشی آن ها متفاوت بوده و تصمیم گیری نهایی در خصوص استفاده از آن ها را دشوار ساخته است. سیکلوفسفامید نمونه ای از این داروها است. هدف مطالعه حاضر بررسی تأثیر درمانی این دارو در بیماران با اسکلرودرمی و درگیری ریوی می باشد. مواد و روش کار: 20 بیمار اسکلرودرمی با اختلال پارانشیمی ریه داروی سیکلوفسفامید را به فرم وریدی (۷۵۰ میلی گرم به ازای هر مترمربع از سطح بدن) به مدت شش ماه همراه با دوز کاهش یابنده پردنیزولون (۲۰-۵/۷ میلی گرم روزانه) و آزاتیوپرین (۲ میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) پس از قطع سیکلوفسفامید، دریافت نمودند. transition dyspnea index (tdi)، forced vital capacity (fvc)، total lung capacity (tlc)، 17 revised rodnan score، ابتدای درمان، 3 و ۶ ماه پس از آغاز درمان برای تمام بیماران موردمطالعه، انجام شد. یافته ها: شش ماه پس از درمان، تغییرات معنی دار در fvc (p=0.55)،tlc (p=0.39)،fev1 (p=0.27)،17 revised rodnan score (0.98=p) مشاهده نگردید. همچنین tdi نیز در طی شش ماه درمان تغییرات معنی داری نشان نداد (p=0.79). بررسی بر اساس نوع آنتی بادی نیز حاکی از عدم تفاوت معنی داری در مقادیر tdi می باشد. بحث و نتیجه گیری: تجویز سیکلوفسفامید داخل وریدی در درمان اسکلرودرمی همراه با درگیری ریوی در بیماران مطالعه ما تأثیرات چشمگیری در عملکرد ریوی، تظاهرات بالینی نداشت که مشابه بسیاری از مطالعات انجام شده در این زمینه است.