طراحی الگوی خط‌مشی‌گذاری درآموزش و پرورش ایران با رویکرد قابلیت

طرفداران رویکرد تفسیری، خط مشی گذاری را فراتر از کاررسمی دولت و در بردارنده گفتمان ها و رویکردها می دانند. در رویکرد قابلیت «آمارتیا سن»(گفتمان جدید توسعه انسانی) انسان موجودی مختار و دارای نقش عاملیت است. عاملیت انسانی توسط نظام های آموزش و پرورش فعلیت می یاید وموجب شکوفایی قابلیت های چند گانه و بالقوه انسانی می شود که در نظام آموزشی کشور مشاهده نمی شود. لذا مسئله این تحقیق عدم شکوفایی قابلیت های چند گانه انسانی در آموزش و پرورش ایران و هدف اصلی دستیابی به الگویی برای خط مشی گذاری با رویکرد قابلیت  است. روش پژوهش، کیفی و با استفاده از استراتژی داده بنیاد (رویکرد گلیزری) است. یافته ها نشان می دهد که خط مشی گذاری با رویکرد قابلیت، مستلزم به کار گیری الگوی خط مشی گذاری با عناصر رویکرد قابلیت به عنوان محتوی خط مشی ها است . در این الگو، تجلی نظام خط مشی گذاری شورای عالی آموزش و پرورش است که با نهادهای فراقوه ای و قوای سه گانه، خانواده ها، نهادهای مدنی و بخش خصوصی تعامل دارد و با توجه به  آزادی های مورد نیاز، برای تحقق بخشیدن به توسعه قابلیت ها و تبدیل آن ها به کارکرد ها درچارچوب فرهنگ و نظام ارزشی فعالیت می کند.