سبک عبارتست از تحقیق ادبی نوعی ادراک در جهان که خصایص اصلی محصول خویش (نظم و نثر) را مشخص می سازد. دانشی که از مجموع جریان های سبکی مختلف یک زبان بحث می کند، سبک شناسی نامیده می شود. سبک شناسی در زبان ارمنی از منابع زبانی ارمنی چون گرابار (زبان قدیم ارمنی)، زبان ارمنی قرون وسطی، زبان ارمنی جدید (ارمنی شرقی و غربی)، زبان محاوره ای، گویشها و زبان عامیانه استفاده می کند. اختلاف شیوه بیان در سبک شن...

تغییر اصول نظریۀ ادبی در شعر سبک هندی و توجه به دو مقولۀ اندیشه و لذت آفرینی نشان می دهد که شاعران سبک هندی مختصات ادبی نظریه خود را با فهم و درک مخاطب سامان دادند. درست است که جامعۀ ایران در عصر تیموری و صفوی به آرامش اقتصادی و رفاه نسبی دست یافت اما به دلیل هجوم مغول در دو قرن قبل از آن و ضعف شدید بنیان های علمی-آموزشی و فرهنگی ایران، شاعران سبک هندی یا به هند رفتند یا در ایران ماندند و با مخ...

یکی از مهمترین مباحث زبان شناسی «سبک های زبانی» (language styles) است. در یک جامعة زبانی، افراد بر اساس میزان رسمی بودن موقعیت مکالمه، میزان صمیمیت خود با مخاطب و میزان فاصلة جایگاه اجتماعی خود از مخاطب، اشکالی کاربردی از زبان را به کار می برند که به «سبک زبانی» معروفند. هدف از نگارش مقاله این بوده است که سبک های متفاوت زبانی در فارسی امروزی مشخص شوند. یکی از دستاوردهای این پژوهش این است که چار...

تأکید مقالة پیش رو بر تفاوت شیوة شاعران ایرانی دورة صفویه و شعرای هندی دورة گورکانی در سدة یازدهم هجری است که از آن با نام های سبک اصفهانی و سبک هندی یاد می شود.نگارنده بر این باور است که تفاوت اصلی، در میزان روی کرد شاعران این روزگاران به شعر شاعران و مضمون های مرسوم ادبی (motiv) در سبک عراقی رایج در ایران است.بیدل دهلوی تماس با سبک عراقی را در همان حد وزن و قافیه و بی یادکرد مکرر از نام شاعر ...

بررسی آثار ادبی از دیدگاه زبان شناسی سبک شناسی نامیده می شود که نه تنها می تواند به درک ما از ادبیات بیافزاید، بلکه دانش ما را نسبت به سیستم زبان و کارکرد های آن ارتقاء می بخشد. از این رو سبک شناسی می تواند از جایگاه ویژه ای در تدریس زبان و ادبیات برخوردار باشد. کارکرد های زبان اغلب در نقد ادبی در نظر گرفته نمی شوند و این بی توجهی به زبان متون ادبی به درک ناقص ما از این متون منجر می گردد. اغلب ...

جریان ادبی ایران تا اواخر عصر صفوی (نیمه اول قرن دوازدهم ه.ق.) متکی بر سبک هندی (یا اصفهانی ) بود. دیدگاههای مختلف و گاه متناقضی نسبت به این سبک از اواسط قرن دوازدهم(اواخرعصرصفویه) تا عصر حاضر وجود دارد. گروهی آن دوره را عصر انحطاط ادبی دانسته­اند و در مقابل، نظرات متقن دیگری مبنی بر اعتلا و غنای این سبک نسبت به سبک­های ادبی دیگر ایران وجود دارد. در این مقاله از منظر تاریخی و ادبی به بررسی و تح...

سبک شناسی ، علمی است که می کوشد ، براساس روش های مختلفی که تاکنون ابداع شده است ، به شناخت سبک های دوره ای و شخصی نائل شود . یکی از رایج ترین و کاربردی ترین روش ها در مطالعات ادبی ، روشی است که دکتر شمیسا در تقسیم اثر به سه سطح زبانی ، ادبی ، فکری و تحلیل آن بر اساس ویژگی های اثر در هرکدام از این سطوح ، ارائه می دهد . چنان که دکتر فتوحی نیز در کتاب سبک شناسی خود بر همین اساس روش سبک شناسی لایه ...

میر شهداد خان تالپور متخلص به حیدری از شاعران و حاکمان ایالت سند است که در قرن سیزدهم ه.ق می زیسته است. از وی دیوانی بر جای مانده که شامل غزل، قصیده، مثنوی، ترکیب بند، ترجیع بند، مسمط، قطعه، رباعی و مفردات است که در گنجینه ی نسخ خطی تالپوران در حیدرآباد سند نگهداری می شود که در سال 1386 کپی آن براساس قراردادی که به همت مرکز مطالعات شبه قاره وابسته به دانشگاه سیستان و بلوچستان با نماینده موزه و ...

«اساس سبک بر شخصی شدن زبان و ظهور فردیت استوار است» سبک با مفهوم فردیت گره خورده است پس درست آن است که از واژه های مترادف پرهیز کنیم و همین واژه ی «سبک» را به کار ببریم. پس به کار بردن واژه سبک برای سبک دوره مانند سبک خراسانی، سبک هندی سبک رئالیسم اشتباه فاحش است و مبنا و معیار کاربرد آن بوسیله نویسندگان تنها سلیقه شخصی و عادت قلمی است که مبنای علمی ندارد چرا که محدوده ی هر عنوانی متنِ نوشته می ...

بینامتنیت به عنوان یک سبک ادبی در سال 1966 توسط ژولیا کریستیفا ناقد بلغاری پا به عرصه ی نقد ادبی گذاشت. وبا گسترش این سبک ادبی تفکر استقلال متن ها به پایان رسید. چرا بینامتنیت معتقد است هر متن جدیدی زاییده ی متن های گذشته است. زمانیکه ای سبک ادبی با نام بینامتنیت به ادبیات عربی راه یافت چشم هایبساری از ناقدان را به خود دوخت و مورد توجه بسیاری از آنان قرار گرفت. البته این سبک ادبی در ادبیات عربی...