چکیده فهم پدیدارشناسانه سینما، در حوزه فلسفه سینما قرار می گیرد. در پدیدارشناسی متعارف، وابستگی سوژه و ابژه به یکدیگر مطرح می شود، اما در روش پدیدارشناسی  هرمنوتیک هیدگر، به نوعی دوسویه سوژه  ابژه کنار می رود و جای خود را به در  عالم  بودنِ دازاین می دهد. بر همین اساس، پدیدارشناسی هیدگر متقدم، راهی برای فهم امکانات وجودشناسانه دازاین می شود. پدیدارشناسی در نظر هیدگر متأخر، بدل به امکانی برا...

فلسفه از دیرباز به امر تصویری متوجه بوده است؛ اما، در سده بیستم، و با ظهور سینما، برخی فیلسوفان به نظریه پردازی درباره این صنعتِ تازه و کیفیتِ تصویر توجه ویژه نمودند. شاخص ترین فیلسوف سینما، ژیل دولوز است که رابطه تصویر با زمان و حرکت را مبنای نظریه پردازی خود قرار داد. و از این دیدگاه مسائل کلیدی سنت متافیزیکی همچون زمان، حرکت و سوبژکتیویته را به چالش کشید. در این مقاله کوشش شده است، با استفاده ...

ژیل دلوز در فلسفۀ سینمایی خود عمیقاً وامدار تفکر برگسون و مفاهیمی چون دیرند و خیرخواست حیاتی است. اما، آنچه توسل دلوز به برگسون را مسئله‌برانگیز می‌کند، مخالفت آشکار برگسون با سینماست. به باور او، سینما حرکت را که جریانی پیوسته است در عکس‌هایی منقطع و غیرواقعی جعل می‌کند. برگسون این شکل از بازسازی حرکت را به دلیل ایجاد ادراک کاذب، «توهم سینماتوگرافیک» می‌خواند و آن را به برداشت کمّی از حرکت/زمان ...

فرآیند بازنمایی در هنر در شرایطی رخ می دهد که ابژه هایِ طبیعی از بافت ِ ارگانیک شان جدا شوند. این اتفاق که هم ارز اضمحلالِ اسطوره رخ می دهد، مبینِ فاصله گرفتنِ سوژه ی بشری از طبیعت است. در دورانِ تاریخیِ مابعد اسطوره، رسانه هایِ هنری در نقش میانجی و واسطه ای برایِ پُرکردنِ این غیاب ابژه هایِ طبیعی عمل می کنند و هریک به نوعی می کوشند بر شکافِ ایجاد شده میانِ سوژه و طبیعت فائق آیند. این مسئله در متنِ پرسش بازنم...

فلسفه از دیرباز به امر تصویری متوجه بوده است؛ اما، در سده بیستم، و با ظهور سینما، برخی فیلسوفان به نظریه پردازی درباره این صنعتِ تازه و کیفیتِ تصویر توجه ویژه نمودند. شاخص ترین فیلسوف سینما، ژیل دولوز است که رابطه تصویر با زمان و حرکت را مبنای نظریه پردازی خود قرار داد. و از این دیدگاه مسائل کلیدی سنت متافیزیکی همچون زمان، حرکت و سوبژکتیویته را به چالش کشید. در این مقاله کوشش شده است، با استفاده ...

در این مقاله مفهوم خودبازتابی و کارکردهای آن در سینما مطالعه و بررسی شده است. خودبازتابی پدیده ای فراژانری و فرارسانه ای است که در فلسفه، روانشناسی و انواع هنرها می توان آن را تعریف و بررسی کرد. اگرچه این مفهوم مفهومی تازه نیست و می توان رد آن را از آغاز هنر و از ابتدای ظهور آثار اندیشه در کتب به جا مانده یافت؛ اما با ظهور اندیشه های برشتی این مفهوم نظریه پردازی شد و مورد توجه پژوهشگران قرار گر...

بعد از همه گیر شدن تفکر پست مدرن و اعلام پایان فلسفه، حقیقت و تاریخ از سوی این نوع تفکر، اخیراً جریانی در فلسفه ی قاره ای شکل گرفته استکه پیوند با حقیقت را سرلوحه ی کار فکری خود قرار داده است. مهم ترین نماینده این جریان جورجو آگامبن است. او با تکیه بر متون نظری کلاسیک و بازاندیشی موشکافانه در آن ها ( که از ارسطو، فلسفه قرون وسطی، ابن رشد و ابن عربی شروع می شود و تا هگل، مارکس، باتای، کوژو، فوکو،...

چکیده برجسته ترین پرسش همة نظریه پردازان فیلم، پرسش از رابطه ی واقعیت و فیلم بوده است، از نخستین فیلسوفان سینما همچون هوگو مونستربرگ گرفته تا فیلسوفان شناختی و تحلیلی همچون گریگوری کوری. در این میان، نگره ها و اندیشه های کوری از نوترین بررسی ها دربارة رابطة فیلم و واقعیت است. از نظر گریگوری کوری، رابطة واقعیت و فیلم تاکنون از سه نگرش متفاوت بررسی شده است: 1. «توهم گرایی» (توهم حرکت بر پردة سینم...

چکیده پژوهش حاضر با هدف شناخت رابطه نیازهای فردی و اجتماعی مخاطب سینمای ایران با میزان استفاده او از این سینما انجام شده است. روش این پژوهش، پیمایش بوده است که سعی دارد بر اساس نظریه ها و مفاهیم مرتبط با مخاطب فعال و استفاده و رضامندی، به این سوال اساسی پاسخ دهد که چه رابطه ای بین استفاده از سینما برای رفع نیازهای فردی و اجتماعی و میزان استفاده از سینما وجود دارد؟ جامعه آماری، مخاطبان سینما در ...

رساله پیش رو، اجمالاً به تقریر جامعی از تکون تدریجی نظریه «شکل گرا» و «واقع گرا» (تا پایان دوره کلاسیک یعنی آراء «بالاژ» و «کراکوئر»: دهه 60 قرن گذشته) معطوف به پرسش اصلی فلسفه فیلم: «سینما چیست؟»، با ابتناء بر زیرساخت های فلسفی و زیباشناختی آن، در آراء فیلسوفان متقدم پرداخته و ضمن کاوش های تحلیلی و انتقادی، امکان گذار از دوگانه انگاری فلسفی و زیباشناختی «شکل گرا ـ واقع گرا» را مورد توجه قرار دا...