بررسی ساختاری و نقشی نشانداری در زبان فارسی

رساله حاضر به بررسی مفهوم نشانداری در زبان فارسی اختصاص دارد.از اینرو به تعیین نشانداری مشخصه های صرفی- نحوی پرداخته ایم. ابتدامشخصه های صرفی- نحوی مقوله های فعل شامل زمان، نمود، وجه، جهت، قطبیت، شمار، شخص؛اسم شامل شمار،اندازه، روابط دستوری؛ صفت شامل درجه و عددو ضمیر شامل شمارو شخص را به محک معیار های نشانداری کرافت( معیار ساختاری، معیار رفتاری وبسامد کاربرد) گذاشته ایم و سلسله مراتب نشانداری این مشخصه ها در زبان فارسی را تعیین کرده ایم ومشخص شد که برای مشخصه زمان، شخص و نمود زبان فارسی سلسله مراتبی متفاوت از سلسله مراتب جهانی اائه شده از سوی گرینبرگ نشان داد.علاوه بر این، در چارچوب نظریه بهینگی(2000،1993) دو مشخصه فعل یعنی جهت و قطبیت را بررسی کردیم و مرتبه بندی محدودیت های همگانی را برای این دو ساخت ارائه داده ایم. این محدودیت ها برای ساخت مجهول به ترتیب *فاعل جدیدتر>(پذ)*فاعل>(عا)*فاعل است. در زایش ساخت منفی نیز این محدودیت ها نقش دارند: وفاداری به نفی> ماکزیمم نفی جمله ای>*نفی>تعبیر نفی.