مقایسه تأثیر آموزش دوست یابی به کودکان و آموزش از طریق والدین بر روابط با همگنان، کیفیت دوستی، عزت نفس و احساس تنهایی دانش آموزان دختر دوره ی ابتدایی

پژوهش حاضر به بررسی تأثیر آموزش مهارت های دوست یابی از طریق آموزش مستقیم و آموزش از طریق والدین به کودکانی که در روابط با همگنان مشکل دارند بر روابط با همگنان، کیفیت دوستی، عزت نفس و احساس تنهایی پرداخته است. برای رسیدن به این هدف 27 دانش آموز دختر پایه های چهارم و پنجم دارای مشکل در روابط با همگنان که در سال 89-88 در مدارس ناحیه 3 استان اصفهان در حال تحصیل بودند و از طریق جامعه سنجی انتخاب شدند و به صورت تصادفی در سه گروه(دو گروه آزمایش و یک گروه گواه) قرار گرفتند. گروه آزمایش (1) آموزش مهارت های دوست یابی را از طریق آموزش مستقیم در 9 جلسه 90 دقیقه ای و گروه آزمایش (2) این آموزش را از طریق والدین در 8 جلسه 60 دقیقه ای دریافت کردند و گروه گواه هیچ نوع مداخله ی آموزشی دریافت نکردند. گروه ها در دو سطح پیش آزمون و پس آزمون از طریق گروه سنجی، پرسشنامه سنحش روابط با همگنان، پرسشنامه کیفیت دوستی، پرسشنامه عزت نفس و پرسشنامه میزان احساس تنهایی و نارضایتی اجتماعی مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج به دست آمده از دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون با استفاده از روش آماری تحلیل کواریانس و آزمون های ناپارامتریک (مان ویتنی-یو) و با استفاده از نرم افزار spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که آموزش مهارت های دوست یابی به کودکان باعث بهبود روابط با همگنان در گروه آزمایش (2) و افزایش کیفیت دوستی در گروه آزمایش (1) گردید، همچنین باعث افزایش عزت نفس در کودکان و کاهش احساس تنهایی در هر دو گروه آزمایشی گردید (p<0.05).