رابطه خودشیفتگی و مدیریت بحران مدیران دبیرستان های شهر مشهد

رویدادهای مهمی که به ویژه در دهه های اخیر در سراسر دنیا روی داده، نشان دهنده ی این واقعیت است که جوامع بشری پیوسته دست خوش رویدادهای غیرقابل کنترل و پیش بینی می باشد که از آن به «بحران» تعبیر می شود. بحران ، بر تمام سطوح از کلان تا خرد تأثیر می گذارد و سازمان ها به-عنوان یک خرده سیستم از این امر مستثنی نیستند. مدیران سازمان ها نقش کلیدی در رویارویی با بحران هایی را دارندکه ممکن است موجودیت سازمان را تهدید کند و از آنجایی که مطابق تحقیقات، یکی از عوامل موثر بر اثربخشی مدیران خودشیفتگی می باشد، این پژوهش به بررسی رابطه میان مدیریت بحران و خودشیفتگی مدیران پرداخته است. این مطالعه از حیث روش کمی بوده و با استفاده از روش همبستگی انجام شده است. جامعه آماری شامل کلیه مدیران (مرد و زن) مقطع تحصیلی متوسطه شهر مشهد در سال تحصیلی 90-1389 می باشد (n=404) که با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای، نمونه ای 222 نفری انتخاب شد. برای سنجش خودشیفتگی از پرسشنامه شخصیت خودشیفته(npi-16) و برای بررسی مدیریت بحران از پرسشنامه پژوهشگر ساخته استفاده گردید. نتایج پژوهش نشان داد که رابطه ی معناداری بین خودشیفتگی و مدیریت بحران وجود ندارد. به عبارت دیگر، میزان بالا یا پایین خودشیفتگی با نحوه مدیریت بحران مدیران رابطه ندارد. به نظر می رسد یکی از عوامل مهمی که بر این یافته تأثیر گذاشته است، مدیریت متمرکز آموزش و پرورش باشد. طبق این دیدگاه، تمام برنامه ها و اقدامات باید مورد تأیید مقامات بالاتر باشد. در چنین شرایطی، دور از ذهن نخواهد بود که ویژگی های شخصیتی مدیران مجال کمتری جهت تأثیرگذاری در تدوین برنامه ها و برنامه ریزی برای بحران ها پیدا کند.