مسیر یابی بر مبنای موقعیت جغرافیایی گره ها در شبکه های حسگر بی سیم و مقایسه کارایی روش های جدید

شبکههای حسگر بیسیم متشکل از تعداد زیادی گره حسگر با توان مصرفی پایین و حافظه محدود است. لذا در این شبکهها به دلیل محدودیت منابعی مانند توان، پهنای باند، قابلیت پردازش و فضای ذخیره سازی در گرهها، مقیاس پذیری الگوریتمهای مسیریابی و کاهش سربار از جمله چالشهای موجود در زمینه مسیریابی است. از طرفی در برخی از شبکههای حسگر، گرهها مرتباً مکان خود را تغییر میدهند که در اینگونه شبکهها نیز به علت پویایی گرهها، شیوه مسیریابی محدودیتهای فراوانی را به همراه دارد. تا کنون از میان روشهای مسیریابی آن دسته که بر پایه مکان جغرافیایی گرهها عمل میکنند به خاطر صرفه جویی در هزینههای مرتبط با کشف مسیر و نگهداری جدولهای مسیریابی، با اقبال بیشتری مواجه شده اند. برای ایجاد مسیریابی مبتنی بر موقعیت لازم است که گرهی فرستنده علاوه بر موقعیت خود، از موقعیت مقصد و همسایههای خود نیز آگاه باشد. در الگوریتمهای مسیریابی مبتنی بر مکان مرسوم، اطلاعات مکانی همسایهها از طریق ارسال و دریافت متناوب بستههایی به نام بسته راهنما بین گرهها مبادله می شود، سپس هر گره با انتخاب همسایهای نزدیک به مقصد عمل مسیریابی بستهها را انجام میدهد. در برخی از شبکه های حسگر که جابهجایی گرهها در آن سریع است، به دلیل اینکه اعتبار موقعیت صحیح همسایهها به سرعت از بین می رود و همچنین جهت حذف سربار ناشی از ارسال و دریافت متناوب بستههای راهنما، الگوریتمهای مسیریابی مبتنی بر موقعیت بدون ارسال بسته های راهنما پیشنهاد شده است. در این رساله برخی از روشهای مسیریابی مبتنی بر موقعیت معرفی شده و از نقطه نظر تحویل بستهها در مقصد و تعداد گامهای مسیریابی و بعضاً انرژی مصرفی در طول مسیر با استفاده از شبیه ساز متلب بررسی و ارزیابی شده است و روشی ترکیبی پیشنهاد شده است که این روش در رده مسیریابی مبتنی بر موقعیت بدون ارسال بسته راهنما دستهبندی می- شود. در این روش با ترکیبی از روشهای موجود مسیریابی بدون ارسال بسته راهنما، میتوان به نرخ تحویل بستههای بالاتری در مقصد نسبت به برخی روشهای مذکور دست پیدا کرد.