اثر بخشی آموزش گروهی به روش تلفیقی رویکرد ارتباطی و راه حل محور بر افزایش صمیمیت در افراد معتاد و همسرانشان

چکیده این پژوهش به اثر بخشی آموزش گروهی به روش تلفیقی دو رویکرد ارتباطی ستیر و راه حل محور بر افزایش صمیمیت میان افراد معتاد و همسران آنها می پردازد .بررسی حاضر ، پژوهشی نیمه تجربی است که از گروه آزمایش و کنترل انجام شده ضمن استفاده از متغییر آزمایشی ( فنون رویکرد ارتباطی و راه حل محور به مدت 8 جلسه ) از پیش آزمون و پس آزمون استفاده شده است . نمونه مورد نظر به روش نمونه گیری در دسترس از میان معتادین و همسرانشان انتخاب شد که در حال درمان در مراکز ترک اعتیاد شیراز بوده و نمرات صمیمیت آنها زیر حد میانگین بوه است .جهت تجزییه تحلیل داده های به دست آمده در این پژوهش از روش تحلیل کورایانس استفاده شده است . ابزار پژوهش ، پرسشنامه صمیمیت زوجین باگاروزی (2001) ، با 8 بعد(صمیمیت عاطفی ، روانشناختی ، عقلانی ، معنوی ، بدنی ، زیبا شناختی ، تفریحی اجتماعی ) بوده است 0 نتایج بدست آمده حاکی از آن است که آموزش گروهی به شیوه تلفیقی رویکرد ارتباطی ستیر وراه حل محور بر صمیمیت کلی تاثیر مثبت داشته و بر ابعاد صمیمیت نیز تاثیر مثبت داشته وبه افزایش هر یک از ابعاد یاد شده منجر شده است .کل نتایج حاصل از این بررسی نشان می دهد که آموزش گروهی به شیوه تلفیقی رویکرد ارتباطی ستیر و راه حل محور بر افزایش صمیمیت در افراد معتاد و همسرانشان موثر بود ه است . کلید واژه ها : رویکرد ارتباطی ستیر ، راه حل محور ، صمیمیت ، اعتیاد