بررسی نقش روان بنه های ناسازگار نخستین و تمایز یافتگی بر میزان تعارض زناشویی

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی نقش روان بنه های ناسازگار نخستین و تمایزیافتگی خود بر میزان تعارض زناشویی می باشد. روش: برای دست یابی به این هدف 100 زوج (200 نفر) از میان متاهلین دانشگاه های شهر تهران (ازجمله دانشگاه تهران، علوم و تحقیقات) انتخاب شدند و به کلیه گویه های پرسشنامه های دموگرافیک، روان بنه های ناسازگار نخستین، تمایزیافتگی و تعارض زناشویی پاسخ دادند. پس از جمع آوری داده ها، تحلیل داده ها توسط نسخه شانزدهم نرم افزار آماری spss و نسخه هجده و نیم نرم افزار آماریlisrel و با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون، رگرسیون چند متغیره و تحلیل مسیرانجام شد. یافته ها: نتایج حاصل از همبستگی پیرسون حاکی از رابطه مثبت معنادار بین روان بنه های ناسازگار نخستین با تعارض زناشویی و همچنین رابطه منفی معنادار بین تمایزیافتگی با تعارض زناشویی بود. همچنین این آزمون نشان داد که میان روان بنه های ناسازگار نخستین و تمایزیافتگی نیز ارتباط منفی معناداری حاکم است. نتایج رگرسیون چند متغیره گویای نقش پیش بینی کننده حوزه های استقلال- عملکرد معیوب و جهت گیری دگرسو روان بنه های ناسازگار نخستین برای تمایزیافتگی زوجین، حوزه های انفصال- طردشدگی و محدودیت های آسیب زا برای تعارض زناشویی و مولفه های واکنش پذیری عاطفی، گریز عاطفی و هم آمیختگی با دیگران تمایزیافتگی برای تعارض زناشویی زوجین بود. نتایج تحلیل مسیر نیز نشان داد که تمایزیافتگی می تواند نقش متعادل کننده ای را برای اثر روان بنه های ناسازگار نخستین بر تعارض زناشویی ایفا کند. بحث و نتیجه گیری: باتوجه به نتایج چنین به نظر میرسد که اگر زوجین از سطح تمایزیافتگی خوبی برخوردار باشند می توانند اثر مخرب روان بنه های ناسازگار نخستین را در زندگی زناشویی کاهش دهند. واژگان کلیدی: روان بنه (طرحواره)، تمایزیافتگی، تعارض زناشویی