شناخت پتانسیل های اکوتوریستی و بررسی چند معیاره اقلیم گردشگری استان سیستان و بلوچستان(دوره زمانی 1370 الی 1391)

در این پژوهش ابتدا مهم ترین قابلیت های اکوتوریستی استان سیستان و بلوچستان به همراه مهم ترین راهکارهای بهره-برداری از این قابلیت ها شناسایی و ارائه گردید، پس از آن به منظور ارزیابی شرایط اقلیم گردشگری استان سیستان و بلوجستان با استفاده از شاخص های اقلیم گردشگری (tci) و ترجونگ، آمار هواشناسی 6 ایستگاه سینوپتیک واقع در محدوده استان سیستان و بلوچستان(ایرانشهر، چابهار، خاش، زابل، زاهدان و سراوان) طی دوره آماری 22 ساله ( از سال 1370 تا سال 1391 هـ ش) مورد استفاده قرار گرفت. بر اساس نتایج این پژوهش استان سیستان و بلوچستان از قابلیت های اکوتوریستی بالایی برخوردار می باشد که در سرتاسر استان پراکنده شده است و در صورت برنامه ریزی مناسب می تواند باعث توسعه گردشگری و در نتیجه رونق اقنصادی و اجتماعی در منطقه شود، همچنین بر اساس نتایج به دست آمده از شاخص اقلیم گردشگری (tci) ماه فروردین در تمامی ایستگاه ها به جز چابهار، ماه اردیبهشت در خاش و زاهدان، ماه شهریور در زاهدان، ماه مهر در خاش، زابل، زاهدان و سراوان، ماه آبان در تمامی ایستگاه ها به-جز چابهار، ماه آذر در ایرانشهر، چابهار و سراوان، ماه دی و بهمن در ایرانشهر و چابهار و ماه اسفند در تمامی ایستگاه های مورد مطالعه شرایط اقلیمی مناسب (نمره آسایش اقلیم گردشگری 80-100) حاکم می باشد. بر اساس نتایج به دست آمده از شاخص ترجونگ، شهرستان ایرانشهر در آذر، دی، بهمن و اسفند، شهرستان چابهار در دی و بهمن، شهرستان خاش در فروردین و آبان، شهرستان زابل در آبان، شهرستان زاهدان در فروردین، مهر و آبان و شهرستان سراوان در فروردین و آبان از روزهای مطبوع و شرایط اقلیمی مناسب برخوردار هستند، به طور کلی مهم ترین عامل محدود کننده شرایط اقلیم گردشگری در استان سیستان و بلوچستان گرمای بیش از حد هوا و در ما های گرم سال (خرداد، تیر، مرداد و شهریور) می باشد.