تأثیر ترکیب یونی و درجه حرارت آب بر روی چسبندگی لاکتوکوکوس گارویه در بافت آبشش قزل آلای رنگین کمان: مدل آزمایشگاهی

چکیده: در مطالعه حاضر، توانایی چسبندگی باکتری لاکتوکوکوس گارویه به بافت آبشش ماهی قزل آلای رنگین کمان مورد ارزیابی قرار گرفت. هدف نهایی از این مطالعه بررسی واکنش متقابل میان باکتری لاکتوکوکوس گارویه و بافت آبشش ماهی قزل آلای رنگین کمان در مرحله عفونت بوده است. همچنین به منظور بررسی تاثیر دما و ترکیب یونی بر توان چسبیدن باکتری به بافت آبشش آزمون هایی انجام شد. بدین منظور مدلی آزمایشگاهی (مدل تزریق شریان آبشش) جهت ایجاد عفونت مورد استفاده قرار گرفت. این مدل آزمایشگاهی در مقایسه با دیگر روش های آزمایشگاهی و غیر آزمایشگاهی دارای مزیت های قابل توجهی است. نتایج باکتری شناسی و آسیب شناسی نشان داد که باکتری توانایی چسبندگی به بافت آبشش را داشته و آبشش می تواند به عنوان راه ورود باکتری به بدن ماهی باشد. همچنین مشاهده گردید که چسبندگی لاکتوکوکوس گارویه تحت تاثیر فاکتورهای متعددی است. این توانایی چسبندگی با قرار دادن کمان های آبششی در محلول هایی با ترکیبات یونی متفاوت و نیز با درجه حرارت گوناگون مورد مطالعه قرار گرفت. در نتیجه مشخص گردید که ازیک سو افزایش درجه حرارت و از سوی دیگر وجود یونهای مختلف از جمله یونهای دو ظرفیتی در آب باعث افزایش میزان چسبندگی باکتری به بافت آبشش شده است. پس سیر صعودی درجه حرارت باعث افزایش فعالیت باکتری شده و همچنین چسبندگی باکتری به بافت آبشش متأثر از شرایط فیزیکی و شیمیایی آب است که در حضور یونهای مختلف از جمله یونهای دو ظرفیتی بر میزان چسبندگی باکتری افزوده شده است. کلید واژگان: لاکتوکوکوس گارویه، قزل آلای رنگین کمان، چسبندگی، مدل تزریق آبشش، یونهای دو ظرفیتی.