طراحی بهینه سیستم کنترل سیل با استفاده از روشهای تصمیمگیری چندمعیاره (مطالعه موردی حوزه آبریز رودخانه کن)

برای مقابله با خطرات ناشی از سیلاب و کاهش اثرات زیان بار آن، روش های سازه ای و غیرسازه ای مختلفی وجود دارد که استفاده از آنها تابعی از شرایط مختلف فنی، اقتصادی، اجتماعی - سیاسی، زیست محیطی و ... است. در بین روش های مختلف سازه¬ای کنترل سیلاب در یک رودخانه خاص، استفاده هم زمان و تلفیقی از چند روش باعث بالا رفتن ضریب ایمنی و عملکرد طرح خواهد شد(سیمونوویک، 1999). بنابراین به منظور ارائه یک طرح موثر در کنترل سیل، ضمن پیش بینی رفتار هیدرولیکی رودخانه در قبال وقوع سیلاب های احتمالی، بایستی موثرترین و اقتصادی¬ترین روش¬ یا روش ها برای کنترل سیلاب به همراه بهترین مشخصات فنی روش برتر تعیین گردد. منطقه مورد مطالعه در این تحقیق، حوزه آبریز رودخانه کن واقع در شمال استان تهران می باشد. مسأله تحقیق حاضر عبارت است ازیافتن یک روش ترکیبی از سدهای تأخیری در حوضه آبریز بالادست و خاکریز ساحلی در محدوده مسکونی پایین دست حوضه به طوری که برای آن ترکیب، هزینه احداث سازه ها حداقل و کاهش دبی پیک سیلاب خروجی، حداکثر باشد. برای تعیین ترکیبی که دارای هزینه کمتر و کاهش دبی پیک بیشتر باشد از مفهوم تصمیم گیری چند معیاره و روش topsis استفاده شد و گزینه برتر سیلاب تعیین شد. نتایج بیانگر آن بود که ترکیب شماره 43 (سدهای شماره 1، 2 و 8) به عنوان ترکیب برتر کنترل سیلاب حوضه آبریز رودخانه کن انتخاب می گردد و ترکیب های 16، 22، 9 و 31 نیز در رتبه های بعدی قرار می گیرند. از نظر مسائل هیدرولیکی، طرح برتر (ترکیب 43)، موجب کاهش 31 درصدی دبی پیک هیدروگراف خروجی نسبت به حالت عدم وجود سدهای تأخیری گردیده است. علاوه بر این پخشیدگی و کشیدگی هیدروگراف خروجی در حالت برتر، قابل ملاحظه بوده و طرح برتر کنترل سیلاب به خوبی توانسته شدت وقوع سیلاب را کنترل نماید.