تهوع و استفراغ از شایعترین عوارض پس از اعمال جراحی با بیهوشی عمومی باشد و بواسطه این عارضه مشکلاتی برای بیمار پیش می اید از جمله اختلال آب و الکترولیتها، اضطراب ، درد و حتی خونریزی از محل عمل جراحی با توجه به اینکه در بیمارستان خاتم الانبیاء عموما از هیچ داروئی برای جلوگیری از این عارضه شایع استفاده نمی شود و فقط پس از بروز این عارضه از داروهای ضد تهوع و استفراغ در جهت درمان استفاده می شود و با توجه به بحث در مورد تهوع و استفراغ پس از عمل جراحی و پیشگیری از آن در مقالات و کتابهای بیهوشی که در بسیاری موارد توصیه به استفاده از این داروها قبل از عمل جراحی شده است بر آن شدیم تا دو داروی موثر بر تهوع و استفراغ را بطور شایعتری در مقالات توصیه شده بطور جداگانه مورد آزمایش قرار دهیم. بدین صورت که اشخاصی را که در اتاق عمل بیمارستان خاتم الانبیاء کاندید عمل جراحی غیراورژانس شکم بودند در یکی از سه گروه زید تقسیم کردیم. در گروه اول متوکلوپراماید 0.2mg/kg/iv در گروه دوم دروپریدول 0.07mg/kg/iv و به گروه سوم داروئی داده شند. بدین صورت هر یک از دو داروی فوق را با عدم استفاده از دارو مقایسه کرده و در ضمن شیوع تهوع و استفراغ پس از عمل جراحی شکم را براساس سن و جنس مورد بررسی قرار دادیم. در نهایت پس از جمع آوری پرسشنامه و جمع بندی اطلاعات و با استفاده از روشهای آماری این نتیجه حاصل شد که داروهای متوکلوپراماید در جلوگیری از تهوع و استفراغ بعد از عمل جراحی هر یک به تنهائی موثر بودند و نتایج حاصل تز مقایسه این دو دارو و تفاوت معنی داری با یکدیگر نداشت . تفاوت سنی بیماران نیز در گروههای مقایسه شده در این مطالعه معنی دار نبود.

اهداف طرح: هدف کلی، تعیین فراوانی اختلالات آزمایشات معمول( هموگلوبین hb - قندخون ناشتا fbs - نیتروژن اوره خون bun انجام شده قبل از عمل جراحی الکتیو در گروههای سنی مختلف در هر دو جنس در بیمارستان خاتم الانبیاء(ص ) . اهداف ویژه: الف ) تعیین فراوانی اختلالات آزمایشات معمول انجام شده قبل از عمل جراحی در بیمارانیکه در بیمارستان خاتم الانبیاء زاهدان تحت عمل جراحی الکتیو قرار گرفته اند برحسب گروه سنی. ب ) تعیین فراوانی اختلالات آزمایشات معمول انجام شده قبل از عمل جراحی در بیمارانیکه در بیمارستان خاتم الانبیاء زاهدان تحت عمل جراحی الکتیو قرار گرفته اند برحسب گروه جنس .

تهوع و استفراغ یکی از عوارض شایع بعد از اعمال جراحی است که باعث ایجاد مشکلاتی برای بیمار می شود ما اثرات دگزامتازون و دروپریدول را در کاهش تهوع و استفراغ بعد از عمل در بیماران ارتوپدی ‏‎ii‎‏ و ‏‎i‎‏ ‏‎asa class‎‏ مقایسه کردیم. متد بیهوشی درهمه بیماران استاندارد شد گروه‏‎8mg i‎ ‏دگزامتازون گرفتند گروه ‏‎1/25mg ii‎‏ دروپریدول گرفتند گروه ‏‎iii‎‏هیچیک از داروها را نگرفتند. سه گروه از لحاظ سن، تعداد، وزن ، زمان ‏‎npo‎‏ ، دوز نارکوتیک، طول مدت جراحی و زمان ریکاوری مشابه بودند میزان تهوع و استفراغ در گروه ‏‎i‎‏، 16درصد ، گروه ‏‎ii‎‏، 12درصد و گروه ‏‎iii‎‏ 32درصد بود. نتیجه گرفتیم که دگزامتازون و دروپریدول باعث کاهش تهوع و استفراغ بعد از عمل نسبت به گروه کنترل شدند ولی تفاوت معناداری بین دگزامتازونو دروپریدول در کاهش تهوع و استفراغ بعد از عمل نبود.به نظر ما دراعمال جراحی که بیشتر از یکساعت طول می کشد دروپریدول مناسب است ولی دراعمال جراحی کمتر از یکساعت و مخصوصا دراطفال دگزامتازون بهتر است.

استرس اولسر شایعترین علت خونریزی گوارشی در بیماران بخش مراقبت های ویژه ‏‎icu‎‏ می باشد. وجود خونریزی گوارشی ناشی از این ضایعات با افزایش 5برابر مورتالیتی در بیماران ‏‎icu‎‏ نسبت به بیماران بدون خونریزی همراه بوده است.

امروزه از آنجایی که اعمال جراحی همراه با بیهوشی مخاطراتی را به دنبال داشته و همراه با ریسک بالایی از عوارض بعد عمل می باشد برای کاهش عوارض حین و بعد از عمل جراحی امروزه از داروهایی که بتواند نقشی در کاهش عوارض داشته باشد استفاده می شود. یکی از این داروها که به عنوان premedication استفاده می شود و از اثرات مفید آن استفاده می شود کلونیدین است. ما نیز در این بررسی که یک مطالعه تجربی دو سویه کور بود اثرات کلونیدین را به عنوان premedication بر روی افت فشار خون در بیماران تحت بیحسی اسپاینال بررسی کردیم.50 بیمار با ‏‎asa‎‏ کلاس ‏‎ii , i‎‏ در دو گروه 25 نفری قرار گرفتند. گروه 1 آنهایی که کلونیدین دریافت کرده اند و گروه 2 آنهایی که کلونیدین دریافت نکرده اند. به گروه 1 90 دقیقه قبل از انجام بیحسی اسپاینال کلونیدین 2 میکروگرم برحسب کیلوگرم وزن بدن همراه با 100 سی سی آب داده شد. بیحسی اسپاینال در یکی از فضاهای ‏‎l2-l3‎‏ یا ‏‎l3-l4‎‏ توسط سوزن اسپاینال با تزریق 2 سی سی لیدوکایین 5% همراه با اپی نفرین انجام شد فشار خون کلیه بیماران قبل از انجام روش اسپاینال اندازه گیری و ثبت شد . و سپس در 10 دقیقه اول پس از اسپاینال به فواصل 2 دقیقه ای فشار ثبت می شود. پس از مقایسه دو گروه افت فشار خون سیستولیک و دیاستولیک در گروه 1 به میزان 12% در دقیقه 10 پس از اسپاینال و در گروه دیگر افت فشار خون سیستولیک 24% و افت فشار خون دیاستولیک به میزان 16% بود. از نظر آماری هیچ اختلاف معنی داری بین دو گروه و در دقیقه 10 نبود. و نتیجه گرفتیم که premedication با کلونیدین خوراکی تاثیری در افت فشار خون به دنبال اسپاینال انستزی ندارد.

ساکسی نیل کولین یکی از داروهای اصلی بکار رفته در حین القا بیهوشی و خصوصا در زمان لزوم انتوباسیون تراشه می باشد. ساکسی نیل کولین یک شل کننده عضلانی دپولاریزان با شروع اثر بسیار سریع و دوام اثر کوتاه و قدرت شل کنندگی عضلانی بالا دارویی ایده ال می باشد. ساکسی نیل کولین پس از ورود به جریان خون بسرعت توسط کولینستراز پلاسمایی متابولیزه می شود. ساکسی نیل کولین علیرغم داشتن مزایای مناسب در موقع القا بیهوشی دارای یکسری عوارض جانبی نیز می باشد که بعضا قابل توجه است و باعث محدودیت مصرف آن در برخی موارد می شود ساکسی نیل کولین باعث ایجاد فاسیکولاسیون های عضلانی می شود که در برخی موارد شدید بوده و منجر به افزایش فشار داخل جمجمه، افزایش داخل چشم، افزایش فشار داخل معده و افزودن ریسک رگورژیتاسیون محتویات معده به راههای هوایی و همچنین منجر به ایجاد دردهای عضلانی بعد از عمل خواهد شد. در این مطالعه ما نقش دوز کم ساکسی نیل کولین و دوز کم پانکرونیوم را در پیشگیری از فاسیکولاسیون های ایجاد شده توسط ساکس نیل کولین مورد بررسی قرار می دهیم.بدین منظور تعداد 250 بیمار ‏‎asa clasi,ii‎‏ ‏‎(american sosciet of anesthesia)‎‏ ‏‎(class)‎‏ را در سنین 60 -20 سالگی بصورت تصادفی انتخاب نمودیم و در یک مطالعه دو سوکور قبل از القا بیهوشی محتویات یکی از سه سرنگ مشابه ‏‎3ml‎‏ را که در اولی ‏‎3ml‎‏ نرمال سالین و در دومی ‏‎0/03mg/kg‎‏ ساکسی نیل کولین و در سومی ‏‎0/00mg/kg‎‏ پانکرونیوم آماده شده بود بطور راندوم به بیماران انتخاب شده تزریق نمودم سپس به بیماران دو دقیقه بعد 50 میکروگرم فنتانیل وریدی داده شد و سه دقیقه بعد ‏‎4-5mg/kg‎‏ تیوپنتال سدیم تزریق شد و بعد از ونتیلاسیون با ماسک در ضمن انجام موتیورینگ علائم حیاتی ‏‎1/5mg/kg‎‏ ساکسی نیل کولین داده شد سپس پاسخ بیماران به تجویز دوز ‏‎1/5mg/kg‎‏ ساکسی نیل کولین مورد ارزیابی قرار گرفتند. براین اساس بیماران به چهار گروه توسط مشاهده گر تقسیم شدند. گروه ‏‎a‎‏: بدون فاسیکولاسیونگروه ‏‎b‎‏ : فاسیکولاسیون های خفیف در چشم ها، گردن، صورت و یا انگشتان بدون حرکت اندامهاگروه ‏‎x‎‏: فاسیکولاسیونهای متوسط و یا حرکت آشکار اندام هاگروه ‏‎d‎‏: فاسیکولاسیون های شدید و پایدارسپس کلیه این اطلاعات در چک لیست مربوطه جهت مطالعه و آنالیزهای بعدی ثبت شدند. در مجموعه از این مطالعه نتیجه گیری شد که پانکرونیوم و دوز کم ساکس نیل کولین قادر هستند فاسیکولاسیون های ناشی از ساکسی نیل کولین را کاهش دهند و نقش دوز کم

موضوع پایان نامه، مقایسه اثرات بیدردی بوپیواکائین (کارکائین) ، مورفین و پلاسبو در پکهای واژینال استعمال شده در اعمال جراحی ‏‎anterior- posterior -repair‎‏ در بیماران مراجعه کننده به زایشگاه قدس زاهدان می باشد. در این طرح تحقیقی 60 خانم کاندید عمل، بصورت راندوم در سه گروه 20 نفره انتخاب شده اند:گروه اول (پلاسبو): یک واژینال حاوی ‏‎30cc‎‏ بتادین گروه دوم: یک واژینال حاوی بوپیواکائین ‏‎5/0 % +30cc‎‏ بتادین گروه سوم: یک واژینال حاوی ‏‎7mg‎‏ مورفین رقیق شده با 30cc بتادین اثرات بیدری این سه گروه پس از عمل جراحی فوق در بخش از طریق تعداد دفعات درخواست داروی آنالجزیک توسط بیمار در 24 ساعت اول، در هریک از گروههای مربوطه برآورد شده است. پس از مقایسه انجام شده از طریق تستهای آماری نتیجه ذیل حاصل گردید - استفاده از بوپیواکائین در پکهای واژینال سبب کاهش محسوس تعداد دفعات درخواست داروی آنالجزیک توسط بیمار نسبت به گروه پلاسبو می شود. - استفاده از مورفین در پکهای واژینال تغییر محسوسی در دفعات درخواست داروی آنالجزیک توسط بیمار نسبت به گروه پلاسبو نمی دهد.

بررسی تاثیر بلوک کانگلیون فرانکن هوزر با مارکائین در کاهش دردهای پس از سزارین هدف از انجام مطالعه، بررسی تاثیر بلوک عصبی رحم با استفاده از مارکائین در کاهش دردهای ناشی از انقباضات رحمی پس از سزارین می باشد و نتایج ناشی از کاهش درد روی زمان شروع شیردهی به نوزاد رژیم غذایی، حرکت بیمار پس از عمل و طول مدت بستری بیمار در بیمارستان مورد بررسی قرار گرفته است. روش کار: مطالعه روی 200 نفر خانم حامله با سن حاملگی ترم (37 هفته کامل یا بیشتر) مراجعه کننده به زایشگاه قدس که به عللی نظیر ‏‎cpd‎‏ اختلالات عملکرد رحم و... برای اولین بار تحت سزارین قرار گرفته اند، انج9ام شده است. این افراد بطور تصادفی در گروه مورد یا شاهد قرار گرفته اند (زمان اجرای مطالعه 5/2 سال می باشد).پس از انجام عمل سزارین و ترمیم برش رحمی در گروه مورد 8 مارکائین 5/0 درصد ترکیبی با آدرنالین 200000 . 1 در محل کانگلیون فرانکن هوزر و 2 سی سی در لیگامانهای یوتروساکرال، تزریق شده و در کلیه بیماران اعم از مورد یا شاهد جهت حذف درد ناحیه برش شکمی 5 سی سی مارکائین 25/0 درصد ترکیب شده با درنالین 200000 . 1 در محل تزریق شده است. پس از عمل بیماران بفواصل 6 ساعته تا زمان ترخیص ویزیت شده اند.نتایج بدست آمده حاکی از آن است که:51 درصد افراد گروه مورد نیازی به تزریق مسکن نداشته اند. به 49 درصد افراد گروه مورد به علت درد یک بار مسکن تزریق شده است و هیچ یک از افراد گروه مورد از درد شدید شاکی نبوده اند در حالی که تمام بیماران گروه شاهد بجز 2 درصد نیاز به تزریق مسکن داشته اند که 29 درصد یک نوبت و 69 درصد 2 نوبت یا بیشتر مسکن دریافت کرده اند. در مجموع افراد گروه مورد نسبت به گروه شاهد در مدت زمان کوتاهتری قادر به شیوع شیردهی به نوزاد، شروع رژیم غذایی و راه افتادن پس از سزارین بوده اند با این حال به علت محدودیت زمانی در ترخیص بیماران و در نظر گرفتن قوانین اداری بیمارستان و عدم امکان ترخیص بیمار در ساعات بعد ازظهر و شب میانگین طول مدت بستری در بیمارستان در گروه مورد و شاهد اختلاف معنی داری را نشان نمی دهد.