هدف این پژوهش مقایسه فرهنگ سیاسی نخبگان سیاسی ایران بین دو جناح سیاسی اصلاح طلب و اصول گرا می باشد. در این پژوهش از تئوری گابریل آلموند و سیدنی وربا الهام گرفته شده است و شاخص های اعتماد سیاسی، اعتماد به نفس در مشارکت سیاسی، حمایت از آزادی بیان و تساهل و مدار مورد استفاده قرار گرفته شده است و با بررسی پژوهش های انجام شده درباره فرهنگ سیاسی نخبگان سیاسی ایران شاخص های احساس امنیت سیاسی و احترام به حقوق شهروندی به آن اضافه شده است. روش این پژوهش براساس منطق فازی تدوین شده است. نمونه های پژوهش از احزاب سیاسی و انجمن های سیاسی اصلاح طلب و اصول گرا برگزیده شده اند. یافته های این پژوهش نشان می دهد که اعتماد سیاسی و اعتماد به نفس در مشارکت سیاسی در اصلاح طلبان نسبت به اصول گرایان پایین تر است و حمایت از آزاذی بیان و تساهل و مدار در اصلاح طلبان نسبت به اصول گرایان بالاتر است و همچنین احساس امنیت سیاسی در اصلاح طلبان پایین تر از اصول گرایان می باشد و احترام به حقوق شهروندی در اصلاح طلبان بالاتر از اصول گرایان قرار دارد. این پژوهش به این نتیجه رسیده است که بروز نوعی از پوپولیسم سیاسی در ساختار سیاسی ایران باعث شده است که اصلاح طلبان که از یک نحله روشنفکری برخاسته اند نسبت به شاخص هایی که نظام سیاسی در آن بیشتر دخیل هستند اعتماد کمتری را از خود نشان دهند و از آن طرف نسبت به شاخص هایی که دیدگاه های تکثر گرایانه بیشتر در آن وجود دارد اقبال بیشتری از خود نشان دهند و اتصال اصول گرایان با بازاریان و روحانیون باعث شده است که به فرهنگ سیاسی توده نزدیک تر شده و نسبت به شاخص هایی که نظام سیاسی بیشتر در آن دخیل هستند اعتماد بیشتری را از خود نشان دهند و همین طور نسبت به شاخص های تکثر گرا اقبال کمتری از خود نشان دهند. واژگان کلیدی: ایران/ فرهنگ سیاسی/ نخبگان سیاسی/ اصلاح طلبان/ اصول گرایان / نظام سیاسی/ پوپولیسم سیاسی

هدف این پژوهش مقایسه فرهنگ سیاسی نخبگان سیاسی ایران بین دو جناح سیاسی اصلاح طلب و اصول گرا می باشد. در این پژوهش از تئوری گابریل آلموند و سیدنی وربا الهام گرفته شده است و شاخص های اعتماد سیاسی، اعتماد به نفس در مشارکت سیاسی، حمایت از آزادی بیان و تساهل و مدار مورد استفاده قرار گرفته شده است و با بررسی پژوهش های انجام شده درباره فرهنگ سیاسی نخبگان سیاسی ایران شاخص های احساس امنیت سیاسی و احترام به حقوق شهروندی به آن اضافه شده است. روش این پژوهش براساس منطق فازی تدوین شده است. نمونه های پژوهش از احزاب سیاسی و انجمن های سیاسی اصلاح طلب و اصول گرا برگزیده شده اند. یافته های این پژوهش نشان می دهد که اعتماد سیاسی و اعتماد به نفس در مشارکت سیاسی در اصلاح طلبان نسبت به اصول گرایان پایین تر است و حمایت از آزاذی بیان و تساهل و مدار در اصلاح طلبان نسبت به اصول گرایان بالاتر است و همچنین احساس امنیت سیاسی در اصلاح طلبان پایین تر از اصول گرایان می باشد و احترام به حقوق شهروندی در اصلاح طلبان بالاتر از اصول گرایان قرار دارد. این پژوهش به این نتیجه رسیده است که بروز نوعی از پوپولیسم سیاسی در ساختار سیاسی ایران باعث شده است که اصلاح طلبان که از یک نحله روشنفکری برخاسته اند نسبت به شاخص هایی که نظام سیاسی در آن بیشتر دخیل هستند اعتماد کمتری را از خود نشان دهند و از آن طرف نسبت به شاخص هایی که دیدگاه های تکثر گرایانه بیشتر در آن وجود دارد اقبال بیشتری از خود نشان دهند و اتصال اصول گرایان با بازاریان و روحانیون باعث شده است که به فرهنگ سیاسی توده نزدیک تر شده و نسبت به شاخص هایی که نظام سیاسی بیشتر در آن دخیل هستند اعتماد بیشتری را از خود نشان دهند و همین طور نسبت به شاخص های تکثر گرا اقبال کمتری از خود نشان دهند.