تبخیر مواد نفتی و فرآورده های آن از مخازن، در سال های اخیر مورد توجه واقع شده است. در اثر ذخیره نمودن، امکان تبخیر مواد نفتی در قالب هیدروکربورهای سبک و بعضاً سنگین وجود دارد. مخازن سقف ثابت، به دلیل این که اندازه حجم مخزن همواره در آنها ثابت است و فشاری روی سطح مایع بنزین درون آنها اعمال می گردد، می توانند میزان تبخیری تا چندین برابر میزان تبخیر از مخازن با سقف شناور داشته باشند. در تحقیق حاضر، ابتدا روش های متداول محاسبه انتشار از مخازن مورد نقد و بررسی قرار گرفت و متعاقباً با استفاده از نرم افزار، نسبت به محاسبه انتشار و اتلافات مواد نفتی اقدام گردید. بدین ترتیب که یک مدل ریاضی توسعه یافته ای که میزان انتشار هیدروکربن ها از مخازن ذخیره سقف ثابت را پیش بینی می نماید، شبیه سازی گردید و یک برنامه کامپیوتری برای حل عددی معادلات مورد استفاده قرار گرفت. همچنین میزان حساسیت و اثر پذیری هر یک از متغیر های ورودی اثر گذار مدل ، بر روی مقدار نشر هیدروکربنی مورد بررسی قرار گرفته و نتایج دست آمده حاکی از اثر قابل توجه تغییرات دمای محیط ، ترکیب مایع هیدروکربنی و قطر مخزن نسبت به سایر پارامترهای موثر بررسی شده می باشد، به گونه ای که به ازای 1% تغییر در هر یک از پارامترهای فوق الذکر، به ترتیب 13%، 2.3%، 1.7% تغییر در میزان نشر نسبت به حالت مبنا صورت می پذیرد.

کوپلیمر های آنیلین / آکریلونیتریل در محیط آبی و غیر آبی با استفاده از پتاسیم پرسولفات، پتاسیم دی کرومات و بنزول پراکسید بعنوان عامل اکسید کننده در حضور عوامل فعال کننده سطحی مختلف نظیر هیدروکسی پروپیل سلولز، پلی وینیل الکل و دوپه کننده فعال سطحی، دودسیل بنزن سولفونات سدیم تهیه شده اند. ساختمان شیمیایی و شکل شناختی محصولات با استفاده از (ftir) و میکروسکوپ الکترونی (sem) بررسی شده اند. نتایج بر این نکته که شکل شناختی، هدایت، یکنواختی و اندازه ذرات وابسته به نوع محلول، فعال کننده سطحی و اکسیدکننده است دلالت دارد. همچنین شدت پیک ها وابسته به نوع محلول، فعال کننده سطحی و اکسید کننده است.

هدف این تحقیق تهیه نانوکامپوزیت های پلی آنیلین با استفاده از پایدارکننده های گوناگون ازجمله هیدروکسی پروپیل سلولز، پلی وینیل پیرولیدون و دودسیل بنزن سولفونات سدیم در محیط آبی و جداسازی آرسنیک از آب و فاضلاب با استفاده از آن بوده است. به منظور بررسی رفتار و خواص متفاوت این نمونه ها از آزمونهای میکروسکپ الکترونی (sem) و طیف سنجی مادون قرمز (ftir) استفاده گردید. جهت انجام آزمایش ها از تکنیک رآکتور اختلاط کامل منقطع برای جاذب های مختلـف با شـرایط یکسـان بهینه شده از نـظر زمان تماس، مقدار جاذب و ph استفاده شده بود. میـزان فلز سنگین آرسنیک توسـط دســتگاه جذب اتمی آنالیز گردیده است. نتایج نشان می دهد شکل شناختی و اندازه ذرات به پایدارکننده بستگی دارد. ساختمان شیمیایی محصولات با استفاده از طیف سنج مادون قرمز بررسی شده است. بررسی تصاویر میکروسکپ الکترونی نشان می دهد افزودن پایدارکننده علاوه بر اینکه سبب ریزتر شدن اندازه ذرات می شود، توزیع ذرات را هم یکنواخت تر می کند. نتایج حاصـل نشان می دهد پلی آنیلیـن در جداسـازی فلز آرسنیک عملکرد مطلـوبی دارد و می تـوان آن را به عنـوان یک جـاذب در تصفیـه آب و فاضلاب به کار برد.

هدف این تحقیق تهیه نانوکامپوزیت پلی آنیلین/پلی استایرن با استفاده از پایدارکننده های گوناگون ازجمله هیدروکسی پروپیل سلولز، پلی وینیل پیرولیدون و دودسیل بنزن سولفونات سدیم در محیط آبی و آبی/غیرآبی برای حذف یون کروم بوده است. به منظور بررسی خواص این نمونه ها از آزمونهای میکروسکوپ الکترونی (sem) و طیف سنجی مادون قرمز (ftir) استفاده گردید. نتایج نشان می دهد شکل شناختی و اندازه ذرات به نوع محلول و پایدارکننده بستگی دارد. نتایج نشان می دهد شدت پیک ها به نوع پایدار کننده بستگی دارد. بررسی تصاویر میکروسکوپ الکترونی نشان می دهد افزودن پایدارکننده علاوه بر اینکه سبب ریزتر شدن اندازه ذرات می شود، توزیع ذرات را هم یکنواخت تر می کند. درصد حذف یون کروم به وسیله دستگاه جذب اتمی اندازه گیری شده است و مشاهده شده است که بیشترین میزان حذف مربوط به پایدارکننده هیدروکسی پروپیل سلولز وکمترین میزان جذب مربوط به بدون استفاده از پایدارکننده است.

هدف از انجام این مطالعه تولید بیوپلیمر پلی هیدروکسی آلکانوآتها با استفاده از منابع کربنی گلوکز، فروکتوز، ملاس و آب پنیر توسط میکرو ارگانیسم های azohydromonas lata dsmz 1123، azotobacterbeijerinckii dsmz 1041 ، cupriavidus necator dsmz 545، hydrogenophaga pseudoflava dsmz 1034 بوده است. در مرحله نخست جهت غربالگری میکروارگانیسم ها وانتخاب میکرو ارگانیسم هدف برای تولید بیوپلیمر، شرایط مناسب دما، سن تلقیح و شدت هم زدن برای هر میکروارگانیسم مشخص گردید. در شرایط بهینه هر یک از منابع کربنی به تنهایی مورد استفاده قرار گرفتند تا نوع و میزان بیوپلیمر تولیدی توسط هر یک تعیین گردد. با توجه به نتایج به دست آمده c. necator به لحاظ دارا بودن شرایط مطلوب (رشد مناسب وموثر بر روی محیطهای مورد نظر،ثبات فعالیت بیولوژیکی نسبت به سایر میکروارگانیسم های مورد بررسی وبازده تولید قابل ملاحظه بیوپلیمر ) به عنوان میکروارگانیسم مناسب جهت ادامه تحقیق انتخاب شد . در فرایند غیر پیوسته تولید بیوپلیمر در فلاسک با استفاده از c. necator بر روی منابع گلوکز، فروکتوز و ملاس ، میزان تولید بیوپلیمر پلی هیدروکسی بوتیرات به ترتیب 3/3 ، 9/5 ، 3/1 گرم بر لیتر ومیزان بهره دهی بهترتیب 07/0 ، 08/0 ، 03/0 گرم بر لیتر بر ساعت بوده است . علاوه براین از استات ( استات سدیم با غلظت بهینه 10 گرم بر لیتر ) به عنوان مکمل منبع کربنی به همراه ملاس جهت تولید بیوپلیمر استفاده شد که منجر به تولید میزان 2/7 گرم برلیتر کوپلیمر پلی هیدروکسی بوتیرات/ هیدروکسی والرات شد. از کوپلیمر تولید شده میزان پلی هیدروکسی بوتیرات و پلی هیدروکسی والرات به ترتیب 9/6 و 32/0 گرم بر لیتر بود. در مرحله دوم با بررسی سینتیک رشد در فرایند غیر پیوسته وپیش بینی روند رشد و تولید محصول، فرایند غیر پیوسته و نیمه پیوسته در بیوراکتور جهت تولید بیوپلیمر مورد بررسی قرار گرفت. ابتدا در فرایند غیر پیوسته بر روی گلوکز، میزان پلی هیدروکسی بوتیرات 2/4 گرم بر لیتر به ازای مصرف 16 گرم بر لیتر منبع کربنی بود و ضریب انتقال اکسیژن 16/0 بر ثانیه وشدت رشد ویژه میکروارگانیسم 17/0 بر ساعت به دست آمد. سپس فرایند نیمه پیوسته با استفاده از دو روش خوراک دهی ثابت و متغیر پله ای منبع کربن و نیتروژن در غلظتهای 300 و 10 گرم بر لیتر بررسی شد. میزان تولید پلی هیدروکسی بوتیرات در خوراک دهی ثابت 2/8 گرم بر لیتر و در خوراک دهی متغیر 8/11 گرم بر لیتر به دست آمد که حدود 40 درصد افزایش یافت . میزان بهره دهی فرایند های غیر پیوسته و نیمه پیوسته با خوراک دهی ثابت و متغیر به ترتیب 04/0 ، 085/0 ، 137/0 گرم بر لیتر بر ساعت بود. در مرحله سوم امکان تولید نانوکامپوزیتهای پلیمری با استفاده از بیوپلیمر تولید شده مورد بررسی قرار گرفت . با استفاده از روش تثبیت در حلال ، محلول کوپلیمر پلی هیدروکسی بوتیرات/ هیدروکسی والرات در کلروفرم به همراه نانوذرات هیدروکسی اپتایت قرار گرفت.نتایج حاکی از آن بود که تولید نانوکامپوزت با استفاده از اولتراسونیک نتیجه بهتری در بر داشت و نانوذرات بصورت یکنواخت بر روی سطح بیوپلیمر تثبیت گشتند.

در این تحقیق نانوکامپوزیتهای پلی آنیلین در محیط آبی و غیر آبی در حضور پایدارکننده های متفاوت از قبیل هیدروکسی پروپیل سلولز، پلی وینیل الکل، سدیم دودسیل بنزن سولفونات تهیه شده است. پتاسیم یدات و آمونیوم پراکسی دی سولفات به عنوان اکسیدان استفاده شده اند. برای بررسی شکل شناختی، ساختمان شیمیایی و هدایت الکتریکی به ترتیب از میکروسکوپ الکترونی، طیف سنج ftir و هدایت سنج چهار نقطه ای استفاده شده است. نتایج نشان می دهد نوع پایدارکننده تاثیر به سزایی در شکل شناختی، هدایت الکتریکی، ساختمان شیمیایی و درصد تبدیل مونومر به پلیمر دارد. همچنین نوع حلال روی اندازه ذرات تاثیر به سزایی دارد. به علاوه شدت پیک ها در طیف ftir به نوع حلال و پایدارکننده بکار رفته بستگی دارد. بررسی تصاویر میکروسکوپ الکترونی نشان می دهد افزودن پایدارکننده علاوه بر اینکه سبب ریزتر شدن اندازه ذرات می شود، توزیع ذرات را هم یکنواخت تر می کند. مشاهده شد که با افزایش غلظت پایدارکننده ها اندازه ذرات کوچکتر شده و کروی تر می شوند و نیز میزان هدایت الکتریکی نانوکامپوزیت های تهیه شده نشان می دهد که در حضور پایدارکننده ها هدایت الکتریکی کاهش می یابد ولی در حضور پایدارکننده سدیم دو دسیل بنزن سولفونات در غلظت 3 گرم بر لیتر هدایت الکتریکی نانوکامپوزیت حاصل افزایش می یابد. نانوکامپوزیت های پلی آنیلین بدون حضور پایدارکننده های مختلف بالاترین میزان درصد تبدیل را دارا می باشند و در بین افزودنی های مختلف هیدروکسی پروپیل سلولز در غلظت ثابت دارای بالاترین درصد تبدیل است. اندازه متوسط ذرات نانوکامپوزیت های پلی آنیلین تهیه شده با نرم افزار (measurement) محاسبه شده است و مشاهده شد که اندازه ذرات با حضور مواد افزودنی کوچکتر می شود و نیز زمانی که از هیچ پایدارکننده ای استفاده نشد، اندازه متوسط ذرات در محیط آبی 150 نانومتر بدست آمد ولی با استفاده از پایدارکننده پلی وینیل الکل در غلظت های 3 و 9 گرم بر لیتر اندازه متوسط ذرات به ترتیب به 79 و 48 کاهش یافت. در بین پایدارکننده ها هیدروکسی پروپیل سلولز دارای کوچکترین اندازه ذرات می باشد.

نانوکامپوزیت پلی آنیلین در محیط آبی و آبی/ غیرآبی بوسیله پلیمریزاسیون آنیلین با استفاده از آمونیوم پروکسی دی سولفات به عنوان اکسیدانت و در حضور پایدار کننده های مختلف نظیر هیدروکسی پروپیل سلولز، پلی وینیل الکل، دودسیل بنزن سولفونات سدیم، پلی اتیلن گلیکول و پلی وینیل پیرولیدون و همچنین اکسیدهای فلزی تهیه شد. خواص محصولات از قبیل مورفولوژی، اندازه ذرات، ساختمان شیمیایی و درصد تبدیل مونومر به پلیمر مورد بررسی قرار گرفت . نتایج نشان داد مورفولوژی، اندازه ذرات، ساختمان شیمیایی و درصد تبدیل مونومر به پلیمر به نوع محلول، پایدار کننده و اکسید فلزی بستگی دارد. اندازه ذرات در محیط آبی/ غیرآبی ریزتر و ذرات هموژن تر شدند. در محیط آبی/ غیرآبی، ریزترین و کروی ترین ذرات در حضور پایدارکننده پلی وینیل الکل و درشت ترین ذرات بدون حضور پایدار کننده بدست آمد. همچنین طبق نتایج، درصد تبدیل مونومر به پلیمر پلی آنیلین بیشتر از درصد تبدیل مونومر به پلیمر نانوکامپوزیت های پلی آنیلین در حضور پایدار کننده شد. ساختمان محصولات بدست آمده با استفاده از طیف ftir بررسی شد. نتایج نشان می دهد که شدت پیک ها به نوع پایدار کننده بستگی دارد. تصاویر x-ray مربوط به نانوکامپوزیت پلی آنیلین/ اکسید فلزی مورد بررسی قرار گرفت. تصاویر نشان می دهند که تشکیل نانوکامپوزیت پلی آنیلین/ اکسید فلزی با موفقیت انجام گرفته است. توانایی پلی آنیلین و نانوکامپوزیت های آن در حذف فلز سرب از محیط آبی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد بیشترین درصد حذف سرب مربوط به نانوکامپوزیت پلی آنیلین/ دودسیل بنزن سولفونات سدیم می باشد.

دی اکسیدکربن در بین گازهای گلخانه ای درون جو دارای بیشترین اثرگذاری بر پدیده گرمایش کره زمین بوده که عمدتا از احتراق سوختهای فسیلی در کارخانجات حاصل می شود و طبق عهدنامه کیوتو کشورها موظفند از انتشار بی رویه این گاز بدرون جو جلوگیری کنند. در این راستا فرایند جذب آمینی به خصوص بر پایه منواتانول آمین به عنوان یک روش کارامد در جذب و مهار دی اکسیدکربن از گازهای دودکش کارخانجات مورد توجه است که مهم ترین دلیل آن مربوط می شود به سرعت واکنش پذیری بالای آن در قیاس با دیگر حلالها. البته فرایندهای جذب آمینی با هزینه های بالای سرمایه گذاری و عملیاتی همراه بوده که تامین انرژی هنگفت جهت احیاء حلال بعنوان مهمترین عامل و خوردگی شدید تجهیزات، اتلاف و تجزیه حلال به عنوان دیگر مشکلات عملیاتی مطرح هستند. فرایند آمینی از بخشهای مختلفی از جمله دمنده، خنک کننده گاز دودکش، برج جذب، مبدل حرارتی، برج احیاء، جوش آور، کندانسور، ریکلایمر، پمپ ها و خنک کننده حلال تشکیل شده که در این پژوهش با شبیه سازی این فرایند توسط نرم افزار هایسیس موارد متنوعی از قبیل فشار، ارتفاع ستون ها، دما، شدت جریان ها و دیگر شرایط عملیاتی برای دستیابی به نتایج مطلوب مورد توجه قرار گرفتند. شبیه سازی فرایند به دو بخش جذب دی اکسیدکربن و احیاء حلال در سیکل بسته تقسیم شد که در بخش اول پارامترهای موثر بر جذب و در بخش دوم عوامل تاثیر گذار بر مصرف انرژی سیستم مورد بررسی قرار گرفتند. خوراک ما در این مطالعه گاز دودکش کارخانه سیمان نکا بوده که با تولید روزانه 7300 تن کلینکر، در هر ساعت حدود 260 تن دی اکسیدکربن به درون جو منتشر میکند. با توجه به هزینه های بالای عملیاتی این واحد، در این مطالعه سعی شد تا پارامترهای موثر بر حداکثر جذب و شرایط بهینه جهت کمترین مصرف انرژی معرفی شود.

نانوکامپوزیت های پلی آنیلین/پلی استیرن با استفاده از پایدارکننده های گوناگون از جمله پلی وینیل پیرولیدون، سدیم دودسیل بنزن سولفونات، هیدروکسی پروپیل سلولز، پلی وینیل الکل و دی اکتیل فتالات در محیط آبی و آبی/غیرآبی تهیه شده است. خواص محصولات از قبیل شکل شناختی، اندازه ذرات ، ساختار شیمیایی و دمای انتقال شیشه ای بررسی شده است. شکل شناختی، اندازه ذرات ، ساختار شیمیایی و دمای انتقال شیشه ای نانوکامپوزیت به نوع و مقدار پایدارکننده بستگی دارد. بررسی تصاویر میکروسکوپ الکترونی نشان می دهد افزودن پایدارکننده علاوه بر اینکه سبب ریزتر شدن اندازه ذرات می شود، توزیع ذرات را هم یکنواخت تر می کند. ساختمان شیمیایی محصولات با استفاده از طیف سنج فروسرخ بررسی شده است. نتایج طیف سنج فروسرخ نشان می دهد که شدت پیک ها به نوع پایدار کننده بستگی دارد. بررسی گرماسنج پویشی تفاضلی نیز نشان می دهد که با افزودن پایدار کننده های مختلف، دمای انتقال شیشه ای افزایش پیدا می کند. برای مطالعه شکل شناختی، اندازه ذرات ، ساختار شیمیایی و دمای انتقال شیشه ای نانوکامپوزیت از آزمون های میکروسکوپ الکترونی (sem)، طیف سنجی فروسرخ (ftir) و گرماسنج پویشی تفاضلی (dsc) استفاده شده است. توانایی پلی آنیلین/پلی استیرن و نانوکامپوزیت های آن در حذف فلز کادمیوم از محیط آبی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد بیشترین درصد حذف کادمیوم مربوط به نانوکامپوزیت پلی آنیلین/پلی استیرن همراه با دودسیل بنزن سولفونات سدیم در محیط بازی می باشد.

در این تحقیق تهیه نانوکامپوزیت های پلی پیرول با استفاده از پایدارکننده های گوناگون ازجمله هیدروکسی پروپیل سلولز، پلی وینیل الکل و دودسیل بنزن سولفونات سدیم در محیط آبی و آبی/غیرآبی و استفاده از آن در جداسازی نیکل از آب مورد بررسی قرار گرفته است. به منظور بررسی رفتار و خواص متفاوت این نمونه ها از آزمونهای میکروسکپ الکترونی (sem)، طیف سنجی مادون قرمز (ftir) ، آنالیز حرارتی (dsc) و اشعه ایکس (x-ray) استفاده گردید. بررسی طیف سنج مادون قرمز نشان میدهد شدت پیک ها به نوع پایدار کننده بستگی دارد. نتایج نشان می دهد شکل شناختی، درصد تبدیل مونومر به پلیمر و اندازه ذرات به نوع محلول و پایدارکننده بستگی دارد و افزودن پایدارکننده علاوه بر اینکه سبب ریزتر شدن اندازه ذرات می شود، توزیع ذرات را هم یکنواخت تر می-کند. همچنین آنالیز حرارتی نشان داد که وجود پایدارکننده بر روی نقطه ذوب شیشه ای تاثیر گذاشته و باعث کاهش نقطه ذوب شیشه ای می گردد. از دستگاه جذب اتمی نیز جهت تعیین میزان غلظت نیکل پس از جداسازی استفاده شده است. بررسی نتایج جداسازی نشان داد که پلی پیرول در محیط قلیایی از قابلیت جذب مطلوبی به عنوان جاذب برخوردار است.

در این تحقیق نانوکامپوزیت های پلی آنیلین با پلیمریزاسیون شیمیایی آنیلین با استفاده از آمونیوم پروکسی دی سولفات به عنوان اکسیدانت بوسیله پایدارکننده های مختلف مانند هیدروکسی پروپیل سلولز، پلی وینیل الکل و دودسیل بنزن سولفونات سدیم در دو محیط آبی و آبی/غیرآبی تهیه شدند. ساختار شیمیایی، ریخت شناسی، پایداری حرارتی و هدایت الکتریکی با استفاده از طیف سنجی مادون قرمز فوریر (ftir)، میکروسکوب الکترونی روبشی (sem)، پراش اشعه ایکس (xrd)، آنالیز وزن سنجی حرارتی (tga)، کالریمتری تفاضلی (dsc) و هدایت سنجی چهارنقطه ای بررسی گردید. نتایج نشان می دهد رسانایی، شکل شناختی، درصد تبدیل مونومر به پلیمر، اندازه ذرات و یکنواختی محصول به نوع پایدارکننده بستگی دارد. ساختمان شیمیایی محصولات با استفاده از طیف سنج مادون قرمز بررسی شده است. نتایج نشان می دهد شدت پیک-ها به نوع پایدار کننده بستگی دارد. ماهیت کریستالی نانوکامپوزیت ها از روی آنالیز xrd تایید می شود. پیک های اضافی در منحنی نانوکامپوزیت ها صحت وجود نانوذرات ag2o و tio2 را در شبکه پلیمر نشان می دهد. این بررسی نشان می دهد که پایدارکننده بر روی سرعت تشکیل پلیمر، اندازه ذرات و یکنواختی آنها اثر می گذارد. اندازه متوسط ذرات با استفاده از نرم افزار «measurement microstructure» اندازه گیری شد که در حدود nm 30-25 بود. پایداری حرارتی کامپوزیت زمانی که به آن اکسید فلزی اضافه می شد افزایش پیدا می کرد و رسانایی کامپوزیت وقتی که از پایدارکننده دودسیل بنزن سولفونات استفاده شد افزایش پیدا کرد.

هدف از این تحقیق تهیه نانوکامپوزیت های پلی پیرول با استفاده از کلرید آهن (iii) به عنوان اکسید کننده و در حضور پایدارکننده های مختلف از قبیل هیدروکسی پروپیل سلولز و دودسیل بنزن-سولفونات سدیم در محیط آبی و آبی/غیرآبی و استفاده از آن در جداسازی یون کبالت (ii) از آب بوده است. به منظور بررسی رفتار و خواص متفاوت این نمونه ها از آزمونهای میکروسکوپ الکترونی (sem)، طیف سنجی مادون قرمز (ftir)، اشعه ایکس (x-ray) و آنالیز حرارتی (tga) استفاده گردید. نتایج نشان می دهند شکل شناختی، یکنواختی و اندازه ذرات به نوع و غلظت پایدارکننده و حلال بستگی دارد. بررسی تصاویر میکروسکوپ الکترونی نشان می دهد افزودن پایدارکننده علاوه بر اینکه سبب ریزتر شدن اندازه ذرات می شود، توزیع ذرات را هم یکنواخت تر می کند. ساختمان شیمیایی ذرات با استفاده از طیف سنج مادون قرمز بررسی شد. نتایج نشان می دهد شدت پیک ها به نوع پایدار کننده بستگی دارد. هم چنین نتایج آنالیز tga نشان می دهد که افزودن اکسید فلزی به ماتریس پلیمر باعث افزایش پایداری حرارتی پلیمر می گردد. از دستگاه جذب اتمی جهت تعیین میزان غلظت کبالت پس از جداسازی استفاده شده است. بررسی نتایج جداسازی نشان می دهد که پلی پیرول در جداسازی فلز کبالت از عملکرد مطلوبی برخوردار بوده و می توان آن را به عنوان جاذب در تصفیه آب به کار برد.

در این تحقیق تهیه نانوکامپوزیت های پلی پیرول با استفاده از پایدارکننده های گوناگون ازجمله پلی-وینیل الکل و دودسیل هیدروژن سولفونات سدیم در محیط آبی و آبی/غیرآبی و استفاده از آن جهت جداسازی نیکل از آب مورد بررسی قرار گرفته است. به منظور بررسی رفتار و خواص متفاوت این نمونه ها از آزمونهای میکروسکوپ الکترونی (sem)، طیف سنجی مادون قرمز (ftir) ، آنالیز وزن سنجی حرارتی (tga) و اشعه ایکس (x-ray) استفاده گردید. بررسی طیف سنج مادون قرمز نشان می دهد شدت پیک ها به نوع پایدار کننده بستگی دارد. نتایج نشان می دهد شکل شناختی، درصد تبدیل مونومر به پلیمر و اندازه ذرات به نوع محلول و پایدارکننده بستگی دارد و افزودن پایدارکننده علاوه بر اینکه سبب ریزتر شدن اندازه ذرات می شود، توزیع ذرات را هم یکنواخت تر می کند. هم چنین نتایج آنالیز tga نشان می دهد که افزودن اکسید فلزی به ماتریس پلیمر باعث افزایش پایداری حرارتی پلیمر می گردد. از دستگاه جذب اتمی نیز جهت تعیین میزان غلظت نیکل پس از جداسازی استفاده شده است. بررسی نتایج جداسازی نشان داد که پلی پیرول در محیط قلیایی از قابلیت جذب مطلوبی به عنوان جاذب برخوردار است.

دراین پروژه به بررسی مدل سازی خشک کردن مواد غذایی با استفاده از هوای خشک در خشک کن آزمایشگاهی نوع سینی دار پرداخته شده است. برای آنالیز انتقال رطوبت در طی خشک شدن به طریق جابجایی، یک مدل لایه نازک برای انتقال رطوبت، مبتنی بر معادله نفوذ فیک در نظر گفته شده است که شامل انتقال همزمان جرم و انرژی بین فاز جامد و گاز می باشد. پروفایل دما و رطوبت برای سه نوع ماده غذایی شامل سیب زمینی، سیب و موز در طی خشک شدن در دمای هوای 65 و 75 درجه سانتی گراد و سرعت هوای 45/0 و 65/0 متر بر ثانیه رسم شده است. در این بررسی همچنین مصرف انرژی و بازده انرژی در شرایط مختلف خشک شدن مورد ارزیابی قرار گرفته شده است. 4 مدل مختلف از نفوذ در نظر گرفته شده که اختلاف این مدل ها در نتیجه وجود یا عدم وجود اثرات چروکیدگی و جابجایی روی سطح نمونه می باشد. نمودارهای خشک شدن تجربی نمونه ها نیز بر اساس مدل های فرض شده رسم گردید. در این آزمایش ها اثرات سرعت هوا و دمای هوا روی پروفایل رطوبت ماده غذایی، ضرایب نفوذ، ضرایب انتقال جرم و مصرف انرژی و نیز اثر چروکیدگی روی ضرایب نفوذ و ضرایب انتقال جرم مورد بررسی قرار گرفت. نتایج آزمایش ها نشان داد که بهترین مدل، مدلی است که در آن از چروکیدگی صرف نظر شده و اثر جابجایی را در نظر می گیرد. همچنین نتایج آزمایش ها نشان داد که مینیمم و ماکزیمم مصرف انرژی به ترتیب در حالت دما بالا، سرعت پایین و حالت دما پایین، سرعت بالا صورت می گیرد.

هدف این تحقیق تهیه کامپوزیت و نانوکامپوزیتهای پلی آنیلین با استفاده از پایدارکننده های گوناگون از قبیل پلی وینیل پیرولیدون، هیدروکسی پروپیل سلولز و دودسیل بنزن سولفونات سدیم در محیط آبی و جداسازی یون روی از آب می باشد. خواص محصولات از قبیل ساختار شیمیایی، ریخت شناسی و پایداری حرارتی با استفاده از طیف سنجی مادون قرمز فوریر (ftir)، میکروسکوپ الکترونی روبشی(sem) ، پراش اشعه ایکس (xrd) ، گرماسنجی پویشی تفاضلی(dsc) و آنالیز وزن سنجی حرارتی (tga) بررسی گردیده است. نتایج نشان می دهند که شکل شناختی، اندازه ذرات و ساختار شیمیایی به نوع کامپوزیت بستگی دارد. ساختمان شیمیایی محصولات با استفاده از طیف سنج مادون قرمز مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج نشان می دهند شدت پیک ها به نوع پایدار کننده بستگی دارد. بررسی تصاویر میکروسکوپ الکترونی نشان می دهد افزودن پایدارکننده علاوه بر اینکه سبب ریزتر شدن اندازه ذرات می شود، توزیع ذرات را هم یکنواخت تر می کند. ماهیت کریستالی نانوکامپوزیت ها از روی آنالیز xrd تایید می شود. پیک های اضافی در منحنی صحت وجود نانوذره al2o3 را در شبکه پلیمر نشان می دهد. پایداری حرارتی کامپوزیت زمانی که به آن اکسید فلزی اضافه می گردد افزایش می یابد. جهت انجام آزمایش های جداسازی از یک راکتور اختلاط کامل ناپیوسته استفاده شده است. مقدار اندازه جذب با استفاده از زمان تماس، مقدار جاذب و ph مورد بررسی قرار گرفته است. میزان روی توسط دستگاه جذب اتمی آنالیز گردیده است. نتایج حاصل نشان می دهند پلی آنیلین در جداسازی یون روی عملکرد مطلوبی دارد و می توان آن را به عنوان یک جاذب در تصفیه آب به کار برد.

در این تحقیق تهیه نانوکامپوزیت های پلی آنیلین/اکسید نقره با استفاده از پایدارکننده های گوناگون ازجمله هیدروکسی پروپیل سلولز، پلی وینیل الکل و دودسیل بنزن سولفونات سدیم در محیط آبی و آبی/غیرآبی با پلیمریزاسیون شیمیایی آنیلین در حضور آمونیوم پر اکسی دی سولفات به عنوان اکسیدانت مورد بررسی قرار گرفته است. به منظور بررسی رفتار و خواص متفاوت این نمونه ها از آزمونهای میکروسکپ الکترونی (sem)، طیف سنجی مادون قرمز (ftir)، آنالیز وزن سنجی حرارتی (tga) و اشعه ایکس (x-ray) استفاده گردید. بررسی نتایج طیف سنج مادون قرمز نشان میدهد شدت پیک ها به نوع پایدار کننده بستگی دارد. نتایج نشان می دهد شکل شناختی، درصد تبدیل مونومر به پلیمر ، اندازه ذرات و یکنواختی محصول به نوع محلول و پایدارکننده،غلظت پایدارکننده ونانو ذرات اکسید نقره بستگی دارد و افزودن پایدارکننده علاوه بر اینکه سبب ریزتر شدن اندازه ذرات می شود، توزیع ذرات را هم یکنواخت تر می کند. اندازه متوسط ذرات توسط نرم افزار«microstructure measurement » درمحدودهnm 126-23 بدست آمد. همچنین آنالیز حرارتی نشان داد که وجود اکسید فلزی سبب افزایش پایداری حرارتی می گردد و بیشترین پایداری حرارتی مربوط به نانو کامپوزیت پلی آنیلین/پلی وینیل الکل/نانو ذره می باشدکه دردمای 600.65تجزیه می شود و در این دما حدود 52.155درصد از پلیمر هنوز باقیمانده است.

در این تحقیق تهیه پلیمرهای پلی پیرول و پلی آنیلین در حضور اکسیدکننده ها و حلالهای مختلف و همچنین کامپوزیتها و نانوکامپوزیتهای آنها بر پایه خاک اره، سبوس، خاکستر سبوس و نانولوله کربن جهت جداسازی فلزات سنگین (آهن، منگنز، کروم و روی) از آب و فاضلابهای صنعتی مورد بررسی قرار گرفته است. غلظت اولیه یونهای فلزی 100 میلی گرم بر لیتر و جداسازی در دمای محیط صورت گرفته است. به منظور بررسی رفتار و خواص متفاوت این نمونه ها از آزمونهای میکروسکوپ الکترونی (tem&sem)، طیف سنجی مادون قرمز (ftir) و اشعه ایکس (xrd) استفاده گردیده است. نتایج نشان داد که شکل شناختی، اندازه ذرات و ساختار شیمیایی محصولات به نوع کامپوزیت و نانوکامپوزیت سنتز شده بستگی دارد. جهت انجام آزمایش های جداسازی از یک راکتور اختلاط کامل ناپیوسته و سیستم پیوسته (ستون جذب) استفاده شده است. در این قسمت ph بهینه، زمان اختلاط مناسب، دور همزن، غلظت یون فلزی و همچنین معادلات ایزوترم جذب و سینتیک مورد بررسی قرار گرفت. با توجه به نتایج به دست آمده شرایط بهینه جداسازی حذف فلزات ذکر شده با استفاده از نانوکامپوزیتهای سنتز شده تقریبا مشابه بوده که برای حذف آهن با استفاده از نانوکامپوزیت پلی پیرول/خاکستر سبوس، غلظت یون فلزی در آب 50 میلی گرم بر لیتر، 3ph=، زمان رسیدن به تعادل 23 دقیقه و دور همزن 400 دور بر دقیقه در نظر گرفته شده است. همچنین نتایج حاصل از بررسی معادلات جذب و سینتیک نشان می دهد در بین معادلات جذب و سنتیک، معادله لانگمویر و معادله شبه درجه دوم با داده های آزمایشگاهی سازگارتر است.

نانوکامپوزیت های پلی پیرول و پلی تیوفن با پلیمریزاسیون مونومرهای پیرول و تیوفن با استفاده از کلریدآهن (iii) به عنوان اکسیدانت با استفاده از پایدارکننده های پلی وینیل الکل، سدیم دودسیل هیدروژن سولفونات و پلی وینیل پیرولیدون در محیط آبی و آبی / غیرآبی تهیه شدند. به منظور مطالعه خواص محصولات، میکروسکوپ الکترونی روبشی (sem)، طیف سنجی مادون قرمز فوریر (ftir) و پراش اشعه ایکس(xrd) به کار گرفته شدند. تصاویر sem نشان می دهند که مورفولوژی و اندازه ذرات محصول به نوع پایدارکننده بستگی دارد و با استفاده از پایدارکننده اندازه ذره کاهش می یابد و یکنواختی توزیع ذرات افزایش می یابد. ساختمان شیمیایی محصولات با استفاده از طیف سنج مادون قرمز مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج نشان می دهد شدت پیک ها به نوع پایدارکننده بستگی دارد. ماهیت کریستالی نانوکامپوزیت ها از روی آنالیز xrd تائید می شود. پیک های اضافی در منحنی دلیل وجود al2o3 را در شبکه های پلیمری پلیمرهای پلی پیرول و پلی تیوفن نشان می دهد. در این مطالعه اثر پلیمرهای سنتز شده و نانوکامپوزیت های آن ها بر حذف کادمیوم در محیط آبی بررسی شد. نتایج نشان می دهد پلی تیوفن و نانوکامپوزیت های پلی تیوفن عملکرد مطلوب تری بر حذف کادمیوم در محیط آبی دارند

هدف این تحقیق تهیه کامپوزیت و نانوکامپوزیت های پلی آنیلین و پلی تیوفن با استفاده از پایدارکننده های گوناگون از قبیل پلی وینیل پیرولیدون، هیدروکسی پروپیل سلولز و دودسیل بنزن سولفونات سدیم در محیط آبی و غیرآبی و جداسازی یون سرب از آب می باشد. خواص محصولات از قبیل ساختار شیمیایی و شکل شناختی با استفاده از طیف سنجی مادون قرمز فوریر(ftir)، میکروسکوپ الکترونی روبشی(sem)و پراش اشعه ایکس(xrd) بررسی گردیده است. نتایج نشان می دهند که شکل شناختی، اندازه ذرات و ساختار شیمیایی به نوع کامپوزیت بستگی دارد. ساختمان شیمیایی محصولات با استفاده از طیف سنج مادون قرمز مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج نشان می دهند شدت پیک ها به نوع پایدار کننده بستگی دارد. بررسی تصاویر میکروسکوپ الکترونی نشان می دهد افزودن پایدار کننده علاوه بر اینکه سبب ریزتر شدن اندازه ذرات می شود، توزیع ذرات را هم یکنواخت تر می کند. ماهیت کریستالی نانوکامپوزیت ها از روی آنالیز xrd تایید شده است. پیک های اضافی در شکل دلیل وجود نانوذره sb2o3 را در شبکه پلیمر نشان می دهد. جهت انجام آزمایش های جداسازی از یک راکتور اختلاط کامل ناپیوسته استفاده شده است. مقدار اندازه جذب با استفاده از زمان تماس، ph در آلودگی های مختلف مورد بررسی قرار گرفته است. میزان سرب توسط دستگاه جذب اتمی آنالیز گردیده است. نتایج حاصل نشان می دهند پلی آنیلین و پلی تیوفن در جداسازی یون سرب عملکرد مطلوبی دارند و می توان آنها را به عنوان یک جاذب در تصفیه آب بکار برد.

تمامی مخازن هیدروکربنی در جهان تحت تاثیر گرانش زمین قرار دارند. جاذبه مواد سنگین تر را به سمت پایین می کشد. با افزایش عمق دما نیز در مخزن تغییر می یابد. این عوامل توزیع یکنواخت مواد در مخزن را به هم می زند و سبب ایجاد گرادیان غلظت در مخزن می شود. یکی از عواملی که در اثر تغییر دما، فشار و تغییر ترکیب در مخزن نفتی تغییر می کند، میزان رسوب آسفالتین می باشد. مسئله ی مهم در مورد آسفالتین این است که تحت شرایط مختلف، به چه میزانی رسوب می کند. در این کار تاثیر گرادیان غلظت بر تشکیل رسوب آسفالتین مورد مطالعه قرار گرفته است. روش محاسبات به این صورت است که ابتدا با داشتن ترکیب درصد نفت، دما و فشار در عمق مبنا، ترکیب درصد اجزای نفت در عمق های دیگر مخزن، به روش های همدما و غیر همدما محاسبه شده است. سپس میزان رسوب آسفالتین در هر عمق بررسی شده است و نقش ترکیب درصد اجزای نفت و همچنین تغییر دما و فشار در هر عمق مخزن بر روی آن در نفت پیش بینی شده است. نتایج بدست آمده در مورد میزان رسوب آسفالتین با نتایج حاصل از میزان رسوب آسفالتین که با ترکیب درصدهای تجربی در هر عمق بدست آمده اند، مقایسه شده اند. نتایج بدست آمده نشان می دهند که در مخزن مورد مطالعه، میزان رسوب آسفالتین به علت تغییر در شرایط ترمودینامیکی مخزن و نیز تغییر در ترکیب درصد اجزای آن، تغییر می کند. در نتیجه روشی جدید برای پیش بینی میزان رسوب آسفالتین در هر عمق مخزن بدست آمد.

یکی از مهمترین عوامل پدیده تغییر آب?وهوا که امروزه به یک معضل جهانی بدل شده است افزایش گازهای گلخانه‏ای در جو است. از بین گازهای گلخانه?ای co2 مهمترین آنهاست و حدود 60% از آثار گلخانه?ای ناشی از فعالیت?های بشر مربوط به انتشار co2است. ایران با تولید خالص 450 میلیون تن co2 در سال، بیشترین سهم را در انتشار این گاز در بین کشورهای خاورمیانه به خود اختصاص داده است و در رتبه چهاردهم جهان قرار دارد. گرفتن و ذخیره سازی آن، صرف نظر از استفاده از فناوری‏های نوین می‏تواند به عنوان یکی از گزینه‏های مهم برای کاهش انتشار گاز co2 باشد. چرخه حذف و ذخیره سازی co2 یک سری فرایند شامل جداسازی co2 از منابع صنعتی و مرتبط با انرژی، انتقال به محل ذخیره سازی و ایزوله کردن طولانی مدت co2 گرفته شده از اتمسفر است. گرفتن co2 پرهزینه‏ترین مرحله‏ی این زنجیره‏ها می‏باشد. در این پایان?نامه ابتدا به بررسی برخی از فناوری هایی متداول برای گرفتن گاز co2 از گازهای خروجی از دودکش کارخانجات صنعتی پرداخته شده است. سپس با بررسی صنایع عمده?ی تولیدکننده?ی co2 عملکرد فناوری?های مختلف معرفی شده در پایان?نامه مورد ارزیابی قرار می?گیرد. در پایان چهار واحد نیروگاه بیستون، نیروگاه شهید سلیمی، صنایع تولید سیمان نکاء و واحد تولید آمونیاک پتروشیمی کرمانشاه توسط نرم افزار هایسیس بر اساس رویکرد تاثیر منبع تولید (غلظت و دبی گاز دودکش ورودی) co2 شبیه?سازی شده است. هدف عمده?ی شبیه?سازی?های مختلف تعیین مقادیر انرژی و درصد بازیابی co2 در شرایط مختلف با تغییر پارامترهای تاثیرگذار می?باشد. از آنجایی که داده?های به دست آمده برای پایان?نامه?ی موجود تنها برای شبیه?سازی فرآیندهای مختلف جذب شیمیایی مناسب می?نمود، واحدهای ذکر شده تنها بر اساس این فناوری با استفاده از حلال?های مختلف شبیه?سازی شده است.

هدف این تحقیق تهیه کامپوزیت و نانوکامپوزیت های پلی آنیلین با استفاده از پایدارکننده های هیدروکسی -پروپیل سلولز و دودسیل بنزن سولفونات سدیم در محیط آبی و جداسازی یون کادمیوم از آب می باشد. خواص محصولات از قبیل ساختار شیمیایی، ریخت شناسی با استفاده از طیف سنجی مادون قرمز فوریر (ftir)، میکروسکوپ الکترونی روبشی(sem) ، پراش اشعه ایکس (xrd) بررسی گردیده است. ساختمان شیمیایی محصولات با استفاده از طیف سنج مادون قرمز مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج نشان می دهند شدت پیک ها به نوع پایدارکننده بستگی دارد. بررسی تصاویر میکروسکوپ الکترونی نشان می دهد افزودن پایدارکننده علاوه بر اینکه سبب ریزتر شدن اندازه ذرات می شود، توزیع ذرات را هم یکنواخت تر می کند. ماهیت کریستالی نانوکامپوزیت ها از روی آنالیز xrd تایید می شود. پیک های اضافی در منحنی صحت وجود نانوذره al2o3 را در شبکه پلیمر نشان می دهد. جهت انجام آزمایش های جداسازی از یک راکتور اختلاط کامل ناپیوسته استفاده شده است. مقدار اندازه جذب با استفاده از زمان تماس، میزان آلودگی و ph مورد بررسی قرار گرفته است. میزان کادمیوم توسط دستگاه جذب اتمی آنالیز گردیده است. نتایج حاصل نشان می دهند پلی آنیلین در جداسازی یون کادمیوم عملکرد مطلوبی دارد.

در این تحقیق تهیه نانوکامپوزیت های پلی پیرول با استفاده از پایدارکننده های گوناگون ازجمله، پلی-وینیل الکل و دودسیل هیدروژن سولفات سدیم و استفاده از آن در جداسازی مس از آب مورد بررسی قرار گرفته است. به منظور بررسی رفتار و خواص متفاوت این نمونه ها از آزمونهای میکروسکوپ الکترونی (sem)، طیف سنجی مادون قرمز (ftir) ، و اشعه ایکس (x-ray) استفاده گردید. بررسی طیف سنج مادون قرمز نشان می دهد شدت پیک ها به نوع پایدار کننده بستگی دارد. نتایج نشان می-دهد شکل- شناختی و اندازه ذرات به نوع و غلظت پایدارکننده بستگی دارد. همچنین افزودن پایدارکننده علاوه بر اینکه سبب ریزتر شدن اندازه ذرات می شود، توزیع ذرات را هم یکنواخت تر می-کند. جهت انجام آزمایش های جداسازی، از یک راکتور اختلاط کامل ناپیوسته استفاده شده است. در این قسمت به بررسی ph بهینه، زمان اختلاط مناسب، غلظت یون فلزی و همچنین معادلات ایزوترم جذب پرداخته شده است. از دستگاه جذب اتمی نیز جهت تعیین میزان غلظت مس پس از جداسازی استفاده شده است. با توجه به نتایج به دست آمده شرایط بهینه جداسازی، غلظت یون فلزی در آب 50 میلی گرم بر لیتر، 3 ph=، زمان رسیدن به تعادل 30 دقیقه در نظر گرفته شده است.

پلی استیرن و پلی(وینیل کلراید) با توجه به خواص ویژه مکانیکی و فرآیند پذیری خوب در بسیاری از زمینه های علمی مورد توجه قرار گرفته اند. با توجه به محدودیت کاربرد این پلیمرها به دلیل پایین بودن پایداری حرارتی، بکارگیری پلیمرهایی با خواص حرارتی بالا در کنار مواد پلیمری با خواص مکانیکی و فرآیند پذیری بالا موجب شده تا کاربرد این مواد را در زمینه های مختلف امکان پذیر نماید. در این پژوهش کامپوزیت و نانوکامپوزیت های پلیمرهای هادی با پلی استیرن و پلی(وینیل کلراید) در حضور پایدارکننده ها و حلالهای مختلف تهیه و خواص آنها از قبیل مورفولوژی و پایداری حرارتی مورد بررسی قرار گرفته است. همچنین توانایی کامپوزیتها و نانوکامپوزیتها جهت جداسازی فلزات سنگین (سرب و روی) از محلول آبی بررسی شده است. به منظور بررسی خواص این کامپوزیت ها از آزمونهای میکروسکوپ الکترونی (tem&sem)، طیف سنجی مادون قرمز (ftir)، اشعه ایکس (xrd) و آنالیز حرارتی (tga &dsc) استفاده شده است. نتایج نشان داد که مورفولوژی، اندازه ذرات، ساختار شیمیایی و خواص حرارتی محصولات به نوع نانوکامپوزیت ها و شرایط آماده سازی آنها بستگی دارد. طیف سنج مادون قرمز نشان داده است که با استفاده از افزودنی های مختلف طیف ftir نیز دستخوش تغییرات جزیی در پیک ها می شود که به دلیل تاثیر این مواد بر ساختار پلیمر و تاثیر متقابل بر انرژی پیوند های محصول است. تهیه نانوکامپوزیت ها در محیط غیرآبی استونیتریل علاوه بر بهبود مورفولوژی و اندازه ذرات، موجب شده تا پایداری حرارتی نیز بطور محسوسی افزایش یابد. بطوری که نانوکامپوزیت پلی آنیلین/پلی استیرن در محیط استونیتریل پس از 600 درجه سانتی گراد تخریب حرارتی، حدود 60 درصد وزن خود را حفظ نموده است. همچنین جداسازی کاتیون ها فلزی از محلول آبی به کمک روش ناپیوسته انجام شده است. تاثیر عوامل مختلف بر توانایی جداسازی کاتیون ها از محلول آبی از جملهph محلول، زمان تماس جاذب در محلول، غلظت یون فلزی و همچنین معادلات ایزوترم جذب مورد بررسی قرار گرفته است. با توجه به نتایج به دست آمده شرایط بهینه جداسازی حذف فلزات از محلول آبی، غلظت یون فلزی در آب 100 میلی گرم بر لیتر، 7ph= و زمان رسیدن به تعادل 30 دقیقه در نظر گرفته شده است. نتایج حاصل از بررسی معادلات جذب نشان داده است که در بین معادلات جذب، معادله فرندلیچ با داده های آزمایشگاهی سازگارتر است.

پلی پیرول و نانوکامپوزیتهای آن به روش شیمیایی با استفاده از کلرید آهن(?) به عنوان اکسیدانت در محیط آبی و در حضور پایدار کننده های پلی وینیل الکل و پلی اتیلن گلیکول تهیه شده است. اثر ماده افزودنی از قبیل اکسید آلومینیوم در حضور پلی وینیل الکل و پلی اتیلن گلیگول و همچنین مقدار آنها بررسی شده است. در این پژوهش همچنین خواص نانو کامپوزیت های پلی پیرول از قبیل شکل شناسی ، اندازه ذرات و درصد تبدیل مورد بررسی قرار گرفته و همچنین از پلی پیرول و نانوکامپوزیت های آن جهت جداسازی یون روی( zn2+ ) استفاده شده است. نتایج نشان می دهد که شکل شناسی، اندازه ذرات، درصد تبدیل و میزان جداسازی به نوع ماده افزودنی و مقدار آن بستگی دارد.

هدف از این تحقیق تهیه نانوکامپوزیت های پلی تیوفن با استفاده از کلرید آهن (iii) به عنوان اکسید کننده و در حضور پایدار کننده های مختلف از قبیل پلی وینیل الکل و پلی اتیلن گلیکول در محیط آبی و استفاده از آن جهت جداسازی یون سرب (ii) از آب است. به منظور بررسی رفتار و خواص متفاوت این نمونه ها از آزمون های میکروسکوپ الکترونی روبشی (sem)، طیف سنجی مادون قرمز (ftir) و اشعه ایکس (x-ray) استفاده گردید. نتایج نشان می دهند شکل شناختی، یکنواختی و اندازه ذرات به نوع و غلظت پایدارکننده بستگی دارد. بررسی تصاویر میکروسکوپ الکترونی نشان می دهد افزودن پایدار کننده علاوه بر اینکه سبب ریزتر شدن اندازه ذرات می شود، توزیع ذرات را هم یکنواخت تر می کند. ساختمان شیمیایی ذرات با استفاده از طیف سنج مادون قرمز بررسی شد. نتایج نشان می دهد شدت پیک ها به نوع پایدار کننده بستگی دارد. از دستگاه جذب اتمی جهت تعیین میزان غلطت سرب پس از جداسازی استفاده شده است. بررسی نتایج نشان می دهد که پلی تیوفن در جداسازی یون سرب از عملکرد مطلوبی برخوردار بوده و می توان از آن به عنوان جاذب در تصفیه آب استفاده کرد.

هدف از این تحقیق تهیه نانوکامپوزیت های پلی تیوفن با استفاده از کلرید آهن(iii) به عنوان اکسید کننده و در حضور پایدار کننده های مختلف از قبیل پلی وینیل کلراید و دودسیل بنزن سولفونات سدیم در محیط آبی بوده است. به منظور بررسی رفتار و خواص متفاوت این نمونه ها از آزمون میکروسکپ الکترونی روبشی (sem)، طیف سنجی مادون قرمز (ftir) و اشعه ایکس (x-ray) استفاده گردید. نتایج نشان می دهند شکل شناختی، یکنواختی و اندازه ذرات به نوع و غلظت پایدارکننده بستگی دارد. بررسی تصاویر میکروسکپ الکترونی نشان می دهد افزودن پایدار کننده علاوه بر اینکه سبب ریزتر شدن اندازه ذرات می شود، توزیع ذرات را هم یکنواخت تر می کند. ساختمان شیمیایی ذرات با استفاده از طیف سنج مادون قرمز بررسی شد. نتایج نشان می دهد شدت پیک ها به نوع پایدار کننده بستگی دارد.

هدف این تحقیق تهیه ی کامپوزیت و نانوکامپوزیت پلی آنیلین در محیط آبی و آبی/ غیرآبی توسط پلیمریزاسیون شیمیایی آنیلین با استفاده از یدات پتاسیم به عنوان اکسیدان و در حضور پایدارکننده های مختلف نظیر پلی وینیل کلراید و هیدروکسی پروپیل سلولز، هم چنین اکسید سیلیسیوم است. خواص محصولات مانند مورفولوژی، اندازه ذرات، ساختمان شیمیایی و درصد تبدیل مونومر به پلیمر مورد بررسی قرار گرفت. اندازه ی ذرات در محیط آبی/ غیرآبی ریزتر و ذرات هموژن تر شدند. به منظور بررسی رفتار و خواص متفاوت این نمونه ها از آزمون های میکروسکوپ الکترونی روبشی (sem)، طیف سنجی مادون قرمز (ftir) و پراش اشعه ی ایکس (xrd) استفاده گردید. نتایج نشان می دهد که شکل شناسی، اندازه ذرات و یکنواختی محصول به نوع و غلظت پایدارکننده و نوع محلول به کار برده شده بستگی دارد. ساختار محصولات با استفاده از طیف سنجی ftir مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج نشان می دهد که شدت پیک ها به نوع پایدارکننده ها بستگی دارد. تصاویر x-ray مربوط به نانوکامپوزیت پلی آنیلین/ اکسید سیلیسیوم مورد بررسی قرار گرفت. تصاویر نشان دهنده ی تشکیل نانوکامپوزیت بوده است.

کامپوزیت ها و نانوکامپوزیت های پلی آنیلین در محیط آبی با استفاده از یدات پتاسیم به عنوان اکسیدانت و در حضور پایدارکننده های مختلفی نظیر پلی وینیل الکل و هیدروکسی پروپیل سلولز، همچنین اکسید های sio2 (اکسید سیلیسیم) و al2o3 (اکسید آلومینیوم) تهیه شد. خواص محصولات از قبیل مورفولوژی، اندازه ذرات، ساختمان شیمیایی و درصد تبدیل مونومر به پلیمر مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد شکل شناختی، اندازه ذارت، ساختمان شیمیایی و درصد تبدیل مونومر به پلیمر به نوع پایدارکننده واکسیدکننده ها بستگی دارد. ریزترین و کروی ترین ذرات در حضور پایدارکننده پلی وینیل الکل و درشت ترین ذرات بدون حضور پایدارکننده بدست آمد. همچنین طبق نتایج، درصد تبدیل مونومر به پلیمر پلی آنیلین بیشتر از درصد تبدیل مونومر به پلیمر نانوکامپوزیت های پلی آنیلین در حضور پایدارکننده شد.ساختمان محصولات بدست آمده طیف ftir ،نشان می دهد که شدت پیک ها به نوع پایدارکننده بستگی دارد.ماهیت کریستالی نانو کامپوزیت ها از روی آنالیز xrd تأیید می شود

نانو کامپوزیت پلی آنیلین در محیط آبی و آبی/غیرآبی به وسیله پلیمریزاسیون آنیلین با استفاده از یدات پتاسیم به عنوان اکسیدانت و در حضور دو دسیل بنزن سولفونات سدیمبه عنوان پایدار کننده و اکسید فلزی تهیه شد. خواص محصولات از قبیل مورفولوژی، اندازه ذرات، ساختار شیمیایی و درصد تبدیل مونومر به پلیمر مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد مورفولوژی، اندازه ذرات، ساختار شیمیایی و درصد تبدیل مونومر به پلیمر به نوع محلول، پایدار کننده و اکسید فلزی بستگی دارد. در محیط آبی/غیرآبی ریزتر و ذرات هموژن تر شدند. همچنین طبق نتایج درصد تبدیل مونومر به پلیمر پلی آنیلین بیشتر از درصد تبدیل مونومر به پلیمر نانو کامپوزیت های پلی آنیلین در حضور پایدار کننده شد. ساختار محصولات بدست آمده با استفاده از ftir بررسی شد. نتایج نشان می دهد که شدت پیک ها به نوع پایدار کننده نیز بستگی دارد. تصاویر x-rayمربوط به نانو کامپوزیت پلی آنیلین/اکسید فلزی مورد بررسی قرار گرفت. تصاویر نشان می دهند که تشکیل نانو کامپوزیت پلی آنیلین/اکسید فلزی با موفقیت انجام گرفته است.

فیلم پلی پیرول ونانوکامپوزیت های آن به روش شیمیایی بااستفاده از اکسیدان های مختلف تهیه شده است. اثر ماده پایدارکننده پلی وینیل الکل وماده افزودنی اکسید تیتانیم روی خواص پلیمر بررسی شده است.دراین پژوهش همچنین خواص نانوکامپوزیت های پلی پیرول ازقبیل مورفولوژی،اندازه ذرات،ساختار شیمیایی و درصد تبدیل بررسی شده است.ساختار شیمیایی محصولات بااستفاده ازطیف ftirو xrd مورد مطالعه قرار گرفته است. نتایج نشان می دهد که نوع اکسیدان تاثیر اساسی روی مورفولوژی،اندازه ذرات و درصد تبدیل مونومر به پلیمر داشته است. همچنین نتایج نشان می دهد با استفاده از پلی وینیل الکل و اکسیدتیتانیم اندازه ذرات کاهش پیدا کرده است.

چکیده کاربرد معادلات حالت در بسیاری از محاسبات ترمودینامیکی فرایندهای مختلف امری رایج گردیده است که این ناشی از توان بسیار بالای این معادلات در پیش بینی رفتار فازی سیالات مختلف و بخصوص هیدروکربن ها می باشد. در زمینه پیش بینی میزان حلالیت گازهای مختلف در محلول¬های پلیمری تلاش های فراوانی صورت گرفته و این موضوع با روش های متنوعی بررسی گردیده است. در این تحقیق کاربرد معادلات حالت درجه سوم از جمله معادله پنگ-رابینسون در موضوع فوق الذکر بررسی گردید و نتایج بدست آمده در برخی گزارش ها و مقالات جهت اعتبارسنجی و هم چنین آموزش مدل مورد استفاده قرار گرفت. علاوه بر این از دو روش بهینه¬سازی الگوریتم¬های ژنتیک و کلونی مورچگان به منظور تنظیم پارامترهای مدل استفاده شد که در روش اول علاوه بر پارامترهای مدل، برخی خواص سیال نیز به عنوان اهداف تنظیم مدل در نظر گرفته شده¬اند. از نتایج بدست آمده در این تحقیق می¬توان به پتانسیل بالای معادلات حالت در زمینه پیش بینی حلالیت گازها در پلیمرها اشاره کرد. علاوه بر این مشاهده گردید که با افزایش وزن گازها دقت محاسبات کاهش می یابد. هم چنین دریافت گردید که به منظور دست یابی به یک دقت مناسب، تنظیم پارامترهای مدل علاوه بر خواص سیال بسیار ضروری می باشد. واژههای کلیدی: حلالیت گازها- معادلات حالت- بهینه سازی- الگوریتم ژنتیک- کلونی مورچگان

هدف از این تحقیق تهیه کامپوزیت و نانوکامپوزیت های پلی تیوفن با استفاده از کلرید آهن(iii) به عنوان اکسید کننده و در حضور پایدارکننده های گوناگون ازجمله پلی وینیل کلراید و پلی وینیل الکل در محیط آبی بوده است. به منظور بررسی رفتار و خواص متفاوت این نمونه ها از آزمونهای میکروسکوپ الکترونی (sem)، طیف سنجی مادون قرمز (ftir) و اشعه ایکس (x-ray) استفاده گردید. ساختار شیمیایی پلیمر تهیه شده با استفاده از طیف سنجی مادون قرمز مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان می دهد شدت پیکها به نوع پایدار کننده بستگی دارد. شکل شناختی، درصد تبدیل مونومر به پلیمر و اندازه ذرات به نوع و غلظت پایدارکننده و حلال بستگی دارد. بررسی نتایج میکروسکوپ الکترونی نشان می دهد افزودن پایدارکننده علاوه بر اینکه سبب ریزتر شدن اندازه ذرات می شود، توزیع ذرات را هم یکنواخت تر می کند. نوع پایدارکننده و همچنین نوع حلال تأثیر اساسی روی اندازه و یکنواختی ذرات دارد. پایدارکننده باعث کوچکتر شدن و یکنواخت تر شدن ذرات می گردد. به این دلیل که پایدارکننده ها تأثیر اساسی روی خواص فیزیکی و شیمیایی محلول دارند. پایدارکننده ها همچنین به وسیل? پیوند فیزیکی و شیمیایی جذب پلیمر شده و در نتیجه روی اندازه و همگنی ذرات تأثیر می گذارند. همان گونه که از شکل ها پیداست با افزودن پایدارکننده اندازه ذرات کوچکتر شده و باعث یکنواخت شدن ذرات می گردد. علت ریزتر شدن ذرات در حضور پایدارکننده این است که پایدارکننده با پلیمر پیوند برقرار کرده و از بهم پیوستن و لخته شدن ذزات جلوگیری می کند. همچنین پایدارکننده به صورت لای? بسیار نازکی مونومر را احاطه کرده و از بهم پیوستن ذرات جلوگیری می شود

در این تحقیق نانوذرات پلی آنیلین و پلی آنیلین عامل دار در حضور پایدارکننده های هیدروکسی پروپیل سلولز و دودسیل بنزن سولفونات سدیم تهیه و خواص ضدمیکروبی آن ها مورد بررسی قرار گرفتند. نانوذرات پلی آنیلین و پلی آنیلین عامل دار به صورت کلوئیدی تهیه گردیدند. به منظور بررسی شکل شناختی، ساختار شیمیایی و پایداری حرارتی این نانوذرات از آزمون های میکروسکوپ الکترونی روبشی و عبوری، طیف سنجی تبدیل فوریه، تحلیل وزنی حرارتی و طیف فرابنفش و مرئی استفاده گردید. همچنین به منظور تعیین خواص ضدمیکروبی نانوکامپوزیت های تهیه شده به صورت کمی و کیفی، از آزمون های انتشار دیسک، حداقل غلظت مهارکنندگی رشد، حداقل غلظت کشندگی و سینتیک کشندگی استفاده گردید. نتایج نشان می دهند که شکل شناختی، اندازه ذرات، پایداری حرارتی و ساختار شیمیایی محصولات به نوع نانوکامپوزیت تهیه شده (نوع گروه عاملی) و نوع پایدارکننده بستگی دارد. بررسی های شکل شناختی نشان می دهد عامل دار کردن نانوکامپوزیت ها منجر به تغییر شکل آن از حالت کروی به شبه بلوری و کلوخه ای می گردد. نتایج آزمون طیف سنجی تبدیل فوریه نشان می دهد حضور پایدارکننده منجر به تغییرات اندک در پیک های طیف تبدیل فوریه نانوکامپوزیت ها می گردد که به دلیل تاثیر این مواد بر ساختار پلیمر و تاثیر متقابل بر انرژی پیوندهای محصول است. نتایج آزمون تحلیل وزنی حرارتی نشان می دهد عامل دار کردن پلی آنیلین منجر به کاهش پایداری حرارتی نانوکامپوزیت ها می گردد، اما تهیه نانوکامپوزیت های عامل پلی آنیلین در حضور پایدارکننده این کاهش پایداری حرارتی را جبران می نماید. بررسی خواص ضدمیکروبی نانوکامپوزیت های پلی آنیلین و پلی آنیلین عامل دار نشان می دهد این مواد از خواص ضدمیکروبی مناسبی برخوردار می باشند. نتایج حاصل از آزمون ناحیه انتشار دیسک نشان می دهد حضور پایدار کننده منجر به افزایش خواص ضدمیکروبی می گردد و در میان نانوکامپوزیت های تهیه شده نانوکامپوزیت پلی آنیلین- هیدروکسی پروپیل سلولز بیشترین ناحیه عدم رشد را از خود نشان داد. نتایج حاصل از آزمون حداقل غلظت مهارکنندگی رشد و حداقل غلظت کشندگی نشان می دهد که میزان کمتر از 10 میلی گرم بر میلی لیتر از نانوکامپوزیت های پلی آنیلین و پلی آنیلین عامل دار منجر به جلوگیری از رشد میکروارگانیزم های گرم مثبت و گرم منفی مورد بررسی می گردد. با بررسی سینتیک کشندگی نانوکامپوزیت های پلی آنیلین و پلی آنیلین عامل دار در حضور پایدارر کننده هیدروکسی پروپیل سلولز مشخص گردید حداقل زمان کشندگی 20 دقیقه می باشد که مربوط به پلی آنیلین بوده و حداکثر زمان کشندگی نیز 40 دقیقه به دست آمد.

تهیه نانوکامپوزیت پلی پیرول با هدف بهبود خواص پلیمر با استفاده از مواد افزودنی انجام شده است. پلی پیرول و نانوکامپوزیت های آن به روش پلیمریزاسیون شیمیایی با استفاده از کلرید آهن بدون آب بعنوان اکسیدان و در حضور دودسیل بنزن سولفانات سدیم و پلی وینیل الکل بعنوان پایدارکننده و نانو ذرات اکسید آهن (iii) در محیط آبی تهیه شده است. خواص محصول از قبیل مورفولوژی، اندازه و همگنی ذرات، ساختمان شیمیایی و طبیعت کریستالی بررسی شده است. برای بررسی خواص محصولات از دستگاه میکروسکوپ الکترونی (sem)، طیف سنج مادون قرمز (ftir) و پراش اشعه ایکس (xrd) استفاده شده است. نتایج میکروسکوپ الکترونی نشان می دهند که مورفولوژی محصولات و اندازه ذرات به نوع و غلظت پایدارکننده و اکسید فلزی بستگی دارد. با استفاده از مواد افزودنی ذرات ریزتر و به شکل کروی بدست آمدند و همچنین میزان همگنی افزایش یافت. ریزترین ذرات محصول با استفاده از نانو ذرات اکسید آهن بدست آورده شده است. ساختمان شیمیایی نانو کامپوزیت ها با استفاده از طیف سنج مادون قرمز بررسی شده است. نتایج نشان می دهد شدت پیک ها به نوع پایدارکننده بستگی دارد. نتایج آزمون اشعه پراش ایکس برای تعیین ماهیت کریستالی بررسی شد و نشان می دهد که نانو ذرات اکسید فلزی در ماتریس پلی پیرول وجود دارد، و نانوکامپوزیت پلی پیرول/اکسید آهن تهیه شده است.

در این پژوهش کامپوزیت و نانوکامپوزیت پلی آنیلین در حضور پلی وینیل کلراید (pvc) به عنوان ماده افزودنی و هیدروکسی پروپیل سلولز (hpc) به عنوان پایدار کننده در دو محیط آبی و آبی-غیر آبی به روش شیمیایی تهیه شده اند. مشخصات محصولات از قبیل ساختار شیمیایی، مورفولوژی و اندازه ذرات توسط آزمون های میکروسکوپ الکترونی(sem) و طیف سنجی مادون قرمز انتقال فوریه(ftir) مورد بررسی قرار گرفت. جهت بررسی درصد حذف یون مس نیز از طیف سنجی جرمی استفاده شده است. نتایج حاصل از تصاویر میکروسکوپ الکترونی نشان میدهد که غلظت پایدار کننده و ماده افزودنی روی شکل ذرات و اندازه ذرات تاثیر بسزایی دارد بطوریکه در شرایط یکسان، با افزایش غلظت پایدار کننده و ماده افزودنی ، اندازه ذرات کاهش میابد و ذرات تقریبا کروی شکل میگردند. در محیط آبی-غیر آبی ذرات ریز تر و هموژن تر شدند. نتایج طیف سنجی جرمی نشان میدهد که با افزودن پایدار کننده و ماده افزودنی، درصد حذف افزایش میابد، زیرا اندازه ذرات کوچکتر شده و سطح کل افزایش میابد. همچنین نتایج حاصل از طیف سنجی مادون قرمز نشان میدهد که شدت پیک ها بستگی به نوع ماده افزودنی دارد.

هدف این تحقیق تهیه نانوکامپوزیت پلی آنیلین در محیط آبی و آبی/غیرآبی بوسیله پلیمریزاسیون آنیلین با استفاده از آمونیوم پروکسی دی سولفات به عنوان اکسیدانت و در حضور پایدار کننده های مختلف نظیر هیدروکسی پروپیل سلولز، پلی وینیل الکل و دودسیل هیدروژن سولفونات سدیم همچنین اکسید فلزی tio2 و جداسازی یون های آهن از آب است. به منظور بررسی رفتار و خواص متفاوت این نمونه ها از آزمونهای میکروسکوپ الکترونی(sem) ، طیف سنجی مادون قرمز(ftir)، تحلیل وزن سنجی حرارتی (tga)، پراش اشعه ایکس (xrd) و کالیمتری پوشش تفاضلی (dsc) استفاده گردید. میزان یون های آهن توسط دستگاه جذب اتمی آنالیز گردیده است. نتایج نشان می دهد که شکل شناختی، اندازه ذرات و یکنواختی محصول به نوع پایدار کننده بستگی دارد. ساختمان محصولات با استفاده از طیف ftir بررسی شده است. نتایج نشان می-دهد شدت پیک¬ها به نوع پایدار کننده¬ها بستگی دارد.ماهیت کریستالی نانو کامپوزیت ها از روی آنالیز xrd تائید می شود.

نانو کامپوزیت های پلی تیوفن با پلیمریزاسیون مونومر تیوفن با استفاده از کلرید آهن iii)) به عنوان اکسیدانت و همچنین استفاده از آب اکسیژنه به عنوان اکسیدان کمکی و با استفاده از پایدارکننده های پلی وینیل پیرولیدون ،پلی اتیلن گلیکول در محیط آبی تهیه شدند. به منظور مطالعه خواص محصولات میکروسکوپ الکترونی روبشی (sem)، طیف سنجی مادون قرمز فوریر (ftir) و پراش اشعه ایکس (xrd) به کار گرفته شدند. تصاویر sem نشان می دهند که مورفولوژی و اندازه ذرات محصول به نوع پایدارکننده بستگی دارد و با استفاده از پایدارکننده اندازه ذرات کاهش می یابد و یکنواختی توزیع ذرات افزایش می یابد. ساختمان شیمیایی محصولات با استفاده از طیف سنج مادون قرمز مورد بررسی قرار گرفته است.نتایج نشان می دهد شدت پیک ها به نوع پایدارکننده بستگی دارد. ماهیت کریستالی نانو کامپوزیت ها از روی آنالیز xrd تائید می شود.پیک های اضافی در منحنی دلیل وجود mgo را در شبکه های پلیمری پلیمرهای پلی تیوفن نشان می دهد. در این مطالعه اثر پلی تیوفن سنتز شده و نانوکامپوزیت های آن ها بر حذف کادمیوم در محیط آبی بررسی شد.

در این تحقیق نانوذرات پلی تیوفن و نانوکامپوزیت هایش تهیه و جداسازی یون نیکل به عنوان یک آلاینده سمی با استفاده از این نانوذرات صورت گرفت. پلی وینیل پیرولیدون و هیدروکسی پروپیل سلولز به عنوان پایدارکننده استفاده شدند. پلی تیوفن و نانوکامپوزیت هایش با اکسایش کلرید آهن در محیط آبی تهیه شده اند. آزمون هایمیکروسکوپ الکترونی روبشیsem) )، پراش پرتو ایکس(xrd) و طیف سنجی مادون قرمز فوریر(ftir) برای تعیین اندازه ذره و خواص نانو ذرات تولید شده به کار برده شده است. نتایج نشان می دهد که شکل، اندازه ذرات و ساختار شیمیایی به نوع کامپوزیت و شدت پیک ها به نوع پایدارکننده بستگی دارد. ماهیت کریستالی نانو کامپوزیت ها از روی آنالیز xrd تایید شده است. نقاط سفید در تصویر میکروسکوپ الکترونی وجود نانوذرات sio2 در ماتریس پلیمری را اذعان می دارد و این نانوذرات به پلی تیوفن خاصیت کریستالی می دهد. آزمایشات جداسازی در یک راکتور ناپیوسته انجام گردیده است تا اثر پارامترهایی همچون مقدار جاذب، غلظت اولیه،phو زمان تماس روی کارایی حذف نیکل یررسی شود. نتایج نشان می دهد که با افزایش غلظت نیکل و ph محلول(ph?4) ، کارایی جذب کاهش و با افزایش مقدار جاذب و زمان تماس افزایش می یابد تا به مقدار ثابت برسد. طبق مطالعات انجام گرفته نانو ذرات پلی تیوفن به دلیل داشتن سطح تماس بالا، اندازه ذره پایین و فعالیت شدید، یک جاذب کارا و مفید برای حذف یون های فلزی نیکل از محلول های آبی است .

هدف از این پروژه سنتز کامپوزیت و نانوکامپوزیت پلی تیوفن با استفاده از کلرید آهن(iii) و پراکسید هیدروژن بعنوان اکسید کننده و پلی وینیل کلراید بعنوان ماده افزودنی و همچنین در حضور پایدارکننده های پلی وینیل پیرولیدون (pvp) و پلی وینیل الکل (pva) در محیط آبی بوده است. بمنظور بررسی خواص پلیمر از قبیل مورفولوژی و ساختار شیمیایی این نمونه ها از آزمون های میکروسکوپ الکترونی (sem) و طیف سنجی مادون قرمز (ftir) و بمنظور بررسی محصولات جهت جداسازی مس از دستگاه اسپکتوفتومتر استفاده شده است.

پلی تیوفن و نانوکامپوزیت های آن با پلیمریزاسیون اکسایشی شیمیایی مونومر تیوفن و با استفاده ازکلریدآهن (iii) به عنوان اکسیدانت و پلی وینیل پیرولیدون و سدیم دو دسیل بنزن سولفونات به عنوان پایدار کننده در محیط آبی و آبی/غیر آبی تهیه شده است. پلی تیوفن و نانوکامپوزیت های آن از نظر مورفولوژی و ساختار شیمیایی توسط میکروسکوپ الکترونی روبشی(sem)، طیف مادون قرمزفوریر(ftir) وپراش اشعه ایکس(xrd) تعیین ویژگی شده است. میکروسکوپ الکترونی روبشی محصولات، مورفولوژی سطحی متفاوتی را درحضور پلی وینیل پیرولیدون و سدیم دو دسیل بنزن سولفونات ونانو ذره اکسید آهن نشان داده اند. ساختمان شیمیایی محصولات با استفاده از طیف سنج مادون قرمز مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج نشان می دهد، شدت پیک ها به نوع پایدارکننده بستگی دارد. ماهیت کریستالی نانوکامپوزیت های پلی تیوفن از روی آنالیز xrd بررسی شده است. پیک های اضافی در منحنی xrd ، وجودنانو ذره اکسید آهن را در شبکه ی پلیمری نانوکامپوزیت های پلی تیوفن نشان می دهد. هدف از این مطالعه بررسی ویژگی های جذب پلی تیوفن و نانو کامپوزیت های آن در حذف یون آرسنیک (iii) در محیط آبی است. حضور پایدارکننده، جذب یون آرسنیک (iii) را با تغییر در مورفولوژی سطحی نانو کامپوزیت های پلی تیوفن بهبود می بخشد. جذب یون آرسنیک (iii) در سیستم ناپیوسته مورد بررسی قرار گرفته است و شرایط بهینه جذب،6 ph=، مقدار جاذب 0.2گرم و زمان تماس کمتر از 45دقیقه است. از تطابق داده ها به خطوط ایزوترم جذب و معادلات سینتیک نشان می دهد که از میان معادلات ذکر شده، معادله لانگمویرو معادله شبه درجه دوم تطابق بهتری با داده ها را نشان داده اند، بنابراین مدل های مناسب تری برای جذب یون آرسنیک (iii)توسط نانو ذرات پلی تیوفن هستند.

روشهای سنتی پیشبینی حلالیت پلیمرها در حلالهای مختلف، مبتنی بر دو رویکرد کلی است. روش نخست استفاده از معادلات ترمودینامیک کلاسیک و حل معادلات ناشی از آنها و روش دوم استفاده از دادههای آزمایشی و برقراری معادلات ریاضی بر مبنای این اطلاعات تجربی است. در سالهای اخیر روشهای جدیدی که به روشهای هوشمند آوازه یافتهاند در مهندسی شیمی رواج پیدا کردهاند. از جمله این روشها میتوان به الگوریتم ژنتیک، شبکههای عصبی و روش بردار پشتیبان اشاره کرد

در این پژوهش، نانوکامپوزیت پیرول بر پایه نانوذرات نقره در محیط آبی و به روش شیمیایی سنتز شد. محصولات از لحاظ شکل شناختی و ساختمان شیمیایی و اندازه ذرات با استفاده از تستهای sem, tem , ftir مورد بررسی قرار گرفت. در مرحله بعد، نانوکامپوزیت حاصل از لحاظ خواص ضد میکروبی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد نانوکامپوزیت حاصل یکنواخت و از اندازه ذرات زیر 100 نانومتر برخوردار بوده و از خواص ضد میکروبی خوبی برخوردار است.

چکیده این پژوهش شامل سه غشا جهت جداسازی چهار تا گاز و مشخصه یابی غشای پلی یورتان، غشاهای آلیاژی پلی - یورتان/پلی(آلیل آمین) و همچنین غشاهای نانو کامپوزیت پلی یورتان/ پلی(آلیل آمین)/سیلیکا به منظور بررسی خواص جداسازی گاز می باشد. اثر ترکیب درصد آلیاژ و درصد وزنی نانو ذرات سیلیکا بر خواص تراوایی گازهای نیتروژن، اکسیژن، متان و سولفیدهیدرژن مورد بررسی قرار گرفت به منظور بررسی اثر ترکیب درصد پلی (آلیل آمین) بر خواص جداسازی گاز غشاهای آل یاژی پلی یورتان/پلی (آلیل آمین) تهیه شدند. نتایج طیف سنجی ft - ir غشاهای آلیاژی تهیه شده نشان می دهد که با ورود پلی (آلیل آمین) به بستر پلی یورتان، جدایش فازی موجود بین قطعه سخت و نرم کاهش می یابد که ناشی از ایجاد پیوند هیدروژنی بین گروه n - h پلی (آلیل آمین) و گروه n - h موجود درقطعه سخت پلی یورتان می باشد. تصاویر sem تهیه شده نشان می دهد که آلیاژهای پلی یورتان/پلی (آلیل آمین)، آلیاژهای امتزاج پذیر می باشد. نتایج عبور گازها نشان می دهد که با افزایش مقد ار پلی (آلیل آمین) در غشاهای آلیاژی، تراوایی گازها کاهش و گزینش پذیری افزایش می یابد. پس از انتخاب غشای آلیاژی مناسب، به منظور بررسی اثر نانوذرات سیلیکا بر خواص تراوایی غشاهای آلیاژی، نانوذرات سیلیکا به روش سل - ژل ساخته شد و غشاهای نانوکامپوزیتی پلی یورتان /پلی (آلیل آمین)/سیلیکا بر پایه غشاهای آلیاژی حاوی نسبت 08 : 08 از پلی یورتان:پلی (آلیل آمین) تهیه شد و مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج آزمون های ft - ir و sem بیانگر توزیع مناسب نانو ذرات در بستر آلیاژ بود. افزایش نانو ذرات (از 5 / 0 تا 35 درصد وزنی) در غشاهای آلیاژی منجر به کاهش تراوایی گازها و افزایش گزینش پذیری مربوط به غشای نانوکامپوزیتی حاوی 35 درصد وزنی نانو ذرات سیلیکا شد. کلمات کلیدی : جداسازی گاز، غشای آلیاژی، غشای نانو کامپوزیت، پلی یورتان، پلی (آلیل آ مین)، سیلیک ا

در این تحقیق پلیمرهای پلی پیرول و پلی آنیلین درمحیط آبی با استفاده از هیدروکسی پروپیل سلولز و پلی وینیل الکل به عنوان پایدارکننده در حضور اکسید کننده آمونیوم پرسولفات ، نانو ذرات دی اکسید تیتانیوم ،دی اکسید سیلسیم و کربن نانو تیوب به روش شیمیایی و کلوئیدی تهیه گردید. در روش شیمیایی ،پلی آنیلین درحلال نرمال متیل پیرولیدین و پلی پیرول در حلال متیل کروزل حل و در ساختار پلی وینیل استات قرار گرفت. در روش کلوئیدی نانو ذرات مستقیما در ساختار پلی ونیل استات قرار داده شد. سپس از طریق حلال پرانی بر روی نمونه های فولادی مورد استفاده در صنعت (فولاد نرم ) پوشش داده شد. خواص باز دارندگی خوردگی نمونه های پوشش داده شده در محلولهای آبی مورد مطالعه قرار گرفت

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

در این تحقیق، اثر پلیمر پلی آنیلین و کامپوزیت های آن در جداسازی مس و کبالت بررسی و نتایج حاصل با جاذب های دیگر مقایسه شده است . پلی آنیلین و کامپوزیت هایش به روش شیمیائی، با استفاده از پایدار کننده های مختلفی نظیر، پلی وینیل الکل، پلی اتیلن گلیکول، دودسیل بنزن سولفونات سدیم، دودسیل هیدروژن سولفات و هیدروکسی پروپیل سلولز در محیط آبی تهیه شده است . همچنین نوع جاذب ، غلظت پایدارکننده ها و ph محلول نیز بررسی گردیده است . نتایج نشان می دهد که درصد حذف مس در محلول اسیدی افزایش می یابد . درصد حذف مس در 4 ph=، به ترتیب زمانیکه از کامپوزیت های پلی آنیلین و دودسیل هیدروژن سولفات و پلی آنیلین و دودسیل بنزن سولفونات سدیم به عنوان جاذب استفاده گردید، 6/28 و 2/25 در صد می باشد . درصد حذف کبالت نیز ، به ترتیب زمانیکه از پلی آنیلین خالص در4ph= و کامپوزیت پلی آنیلین و پلی وینیل الکل در5/5ph= استفاده شد، 5/10 و 1/9 در صد می باشد، همچنین نتایج نشان می دهد که مس و کبالت با افزایش قلیائیت محلول (10ph= )، بدون استفاده کردن از جاذب ها به طور کامل حذف می شوند. همچنین در صد حذف جاذب های متداول بیشتر از پلی آنیلین و کامپوزیت هایش می باشد، به طوری که بهترین نتایج از بنتونیت، پیرولیت، آمبرجت بدست آمد .

در این مجموعه ابتدا به معرفی آب خالص و خواص فیزیکی و شیمیایی آن پرداخته سپس به بحث در مورد آلوده کننده های آن و چگونگی رفع این آلودگی ها اشاره می شود. در این مجموعه در مورد تصفیه فیزیکی و شیمیایی و مراحل مختلف آنها بطور مفصل شرح داده شده و نیز به تصفیه مغناطیسی و غشایی اشاراتی شده است . در پایان آبی را به عنوان آب مورد آزمایش انتخاب نموده و اثر منعقدکننده های مختلف را بر روی آن آزمایش می شود. در پایان این نتیجه حاصل شد که منعقدکننده ها بطور ترکیبی بهتر از حالت انفرادی عمل می کنند . مواد منعقدکننده در این رساله عبارتند از: سولفات آلومینیم، سولفات مس ، سولفات آهن، پلی الکترولیت کاتیونی، تری کلرید آهن، پتاسیم آلوم، آهک .

در این پروژه عملکرد صافیهای دولایه و تک لایه در کاهش کدورت ناشی از املاح آهن در آبهای زیرزمینی مورد مقایسه قرار گرفته است . در این کار، پایلوتی مرکب از دو ستون فیلتر ساخته شده که یکی از ستونها، فیلتر تک لایه از جنس سیلیس و ستون دیگر دولایه از جنس سیلیس و آنتراسیت می باشد. هریک از ستونها تحت بارهای سطحی متفاوت مورد بررسی قرار گرفتند و نتیجه نشان میدهد که فیلتر دولایه در حذف املاح آهن دارای راندمان بهتری بوده و همچنین دارای زمان عملکرد طولانی تری می باشد. بررسی نشان می دهد که درصد آب تلف شده برای شستشو در فیلتر دولایه کمتر از فیلتر تک لایه می باشد. در مطالعه افت فشار نتیجه نشان می دهد که افت فشار تک لایه بیشتر از دولایه می باشد.

هدف از این پژوهش بررسی مشکلات آب شرب بندرعباس و ارائه راه حلهای مناسب تصفیه با استفاده از منعقدکننده ها و جاذبها می باشد. از مقایسه کیفیت فیزیکی ، شیمیایی و باکتریولوژی آب شرب با استانداردهای آب آشامیدنی ، مشخص شد این آب برای آشامیدن بسیار مناسب می باشد لیکن بعلت وجود بو و طعم نامناسب در بسیاری از روزهای سال کیفیت آب شرب شهر را نامطلوب ساخته ، بطوریکه رضایت مصرف کنندگان از این آب را تامین نمی نماید.

آبی که دارای یونهای کلسیم و منیزیم زیادی باشد آب سخت نامیده می شود و به ندرت جهت مصارف صنعتی و خانگی بکار میرود و کاهش سختی این گونه آبها منجر به حل مشکلات ناشی از یونهای کلسیم و منیزیم خواهد شد. در این پایان نامه خواص فیزیکی و شیمیایی آب آشامیدنی و همچنین مزایا و معایب آبهای سخت و سبک مورد تحقیق و مطالعه قرار گرفته است. با ساخت پایلوت ستونی از جنس پیرکس و استفاده از مبادله کننده های یونی مختلف نظیر آمبرجت 1200 ، پرولیت ‏‎c100‎‏ و پرولیت ‏‎c150‎‏ کاهش سختی آب انجام شده است. نتایج حاصله دلالت بر این دارد که اثر مبادله کننده کاتیونی پرولیت ‏‎c100‎‏ روی خواص آب سبک شده همچون سختی ، قلیائیت و هدایت الکتریکی بیشتر است.