بررسی اثرات هپارین در انفارکتوس میوکارد

یکی از مهمترین پیشرفت ها در مراقبت بیماران مبتلا به انفارکتوس میوکاردحاد از شناخت این امر منتقل شده است که پرفوزیون مجدد زودرس ، میوکارد ایسکمیک به طور بالقوه میتواند بافت میوکارد را قبل از اینکه به طور جبران ناپذیری آسیب ببیند نجات دهد . چون اکثرانفارکتوس ها به وسیلهء انسداد ترومبوتیک نسبتا" حاد یک شریان اپیکاردی بزرگ کرونر در نزدیکی پلاک آرترواسکلروتیک ایجاد میشود و با تجویز یک آنتی کوآگولانت مناسب تزریقی میتوان تاحد زیادی از ایجاد آن جلوگیری نمود .گرچه کاملترین رژیم ضد انعقادی وضد پلاکتی ضمیمه هنوز کاملا" مشخص نشده است ولی مطالعات جدید بر این عقیده هستند که 80 تا 325 mg آسپرین و 500 واحد هپارین باید با آغاز درمان ترومبولیتیک داده شوند و این درمان باید با 325 mg آسپرین در روزوانفوزیون مداوم هپارین به مدت 2 تا 5 روز دنبال شود. این مواد و همینطور مواد تحقیقاتی دیگر نظیر استرپتوکیناز در آزمایشات بالینی وسیعی مورد مطالعه قرار گرفته اند و نتایج مهمی در مورد درمان بیماران مبتلا به انفارکتوس حاد به دست آمده است . درمان ترومبولیتیک وقتی در فاصلهء یک ساعت پس از آغازعلائم تجویز شود میتواند مورتالیتهء داخل بیمارستانی انفارکتوس میوکارد را بیش از 50 کاهش دهد و بیشتر این منفعت برای یکسال یا بیشتر حفظ می شود. مصرف مناسب درمان ترومبولیتیک اندازهء انفارکت را کاهش داده و همچنین میزان اختلال عملکرد بطن چپ رامحدود میکند، چون نجات میوکارد تنها قبل از آسیب بازگشت ناپذیر میوکارد امکان پذیر است . زمان درمان ترومبولیتیک در کسب سود حداکثر اهمیت را دارد و با وجودیکه نمیتوان یک حد بالای زمانی تعیین کرد واضح است که " هر دقیقه به حساب می آید " و بیمارانی که در عرض یک تا سه ساعت پس از آغاز علائم درمان شده اند بیشترین سود را از درمان می برند. گرچه کاهش مورتالیته بسیار کمتراست ، درمان در بسیاری از بیماران که 3 تا 6 ساعت پس از آغاز انفارکتوس دیده می شوند نیز سودمند است ، و تا 12 ساعت (و احتمالا"حتی تا 24 ساعت) بعد از آغاز انفارکتوس نیز فوائدی از این درمان مشاهده میشود به خصوص اگر ناراحتی سینه ادامه یافته باشد و قطعات st در اشتقاق هایی که هنوز امواج q جدید نشان نمی دهند، بالا مانده باشد. در گذشته عوارض فوق (آمبولی ریه - ترومبوزوریدهای عمقی) تقریبا" 6 مرگ و میر بیماران انفارکتوس میوکارد را تشکیل می دادند که امروزه با مصرف آنتی کوآگولانت ها به پانصدم تقلیل یافته است . آنتی کوآگولانت ها (هپارین) باعث حل شدن نسبی آمبولوس ورکانالیز شدن لخته با دوز 120 هزار واحد در روز، برای 24ساعت اولیه و همچنین به عنوان پیشگیری و پروفیلاکسی در بیماران انفارکته شده با دوز 5 هزار واحد به عنوان دوز اولیه و بدنبال آن 5 تا 10 هزار واحد هر 4 ساعت تجویز می گردد. آنتی کوآگولانت ها (هپارین) با وجود خطراتی که دارند بیشتر مفیدند و در زنان حامله بایدبا احتیاط مصرف شوند و در موارد خون ریزی حاصل از هپارین، میتوان سولفات پروتامین استفاده نمود.