مقایسه های مولفه های خودکارآمدپنداری بین دانش آموزان پسر کم بینا و بینای پایه دوم راهنمایی تحصیلی شهر تهران

هدف تحقیق حاضر مقایسۀ مؤلفه های خودکارآمدپنداری بین دانش آموزان پسرکم بینا و بینای پایۀ دوم راهنمای تحصیلی می باشد. روش تحقیق زمینه ای است. جامعۀ آماری کلیۀ دانش آموزان کم بینا و بینای سال دوم راهنمایی تحصیلی شهرتهران می باشد. حجم نمونۀ مورد نظر50 نفر است که شامل 30 نفر دانش آموز پسر بینا و20 نفر دانش آموز پسر کم بینا می باشد. ابزار مورد استفاده در این تحقیق پرسشنامۀ خودکارآمدپنداری بندورا می باشد که بر اساس آن ، آزمون به صورت گروهی صورت می گیرد. نتایج تحقیق حاضر نشان می دهند که: میزان خودکارآمدپنداری در مؤلفه های"موفقیت تحصیلی"،"یادگیری از طریق خود نظم دهی"، "فعالیتهای فوق برنامه"،"برآوردن انتظارات دیگران"،"خود نظم دهی انگیزشی" در دانش آموزان پسر بینا نسبت به دانش آموزان پسرکم بینا در سطح 0/01>α بیشتر است. همچنین میزان خود کارآمدپنداری در مؤلفۀ "استحکام خود" بین دانش آموزان پسر کم بینا و بینا در سطح 0/01>α تفاوت معنا داری وجود ندارد. لذا بنابر نتایج حاصله ، میزان خودکارآمدپنداری در دانش آموزان پسر بینا نسبت به دانش آموزان پسرکم بینا در سطح 0/01>α بیشتر است. بر این اساس به نظر می رسد که یافته های تحقیق حاضر در برنامه ریزی آموزشی، بهداشت روانی و توانبخشی دانش آموزان کم بینا می تواند موثر واقع گردد.