بررسی تأثیر سبک های مدیریت تعارض بر رضایت شغلی و عملکردنوآورانه ی کارکنان شرکت های دانش بنیان و فناور تحت پوشش پارک علم و فناوری خراسان

یچیدگی روزافزون سازمان ها و تفاوت در اندیشه ها، نگرش و باورهای افراد تعارض را جزء اجتناب ناپذیر زندگی سازمانی امروز کرده است. قبل از سال1990، غالب ادبیات سازمانی به نحوی بود که تعارض به عنوان عاملی کاهش دهنده بهره وری معرفی می شد، امّا در غالب مطالعاتی که اخیرأ صورت گرفته اند سعی شده تا به جای تمرکز بر روی جنبه های منفی تعارض به جنبه های مثبت تعارض و منافع ناشی از آن برای سازمان بیشتر پرداخته و توجه شود. لذا در پژوهش حاضر پس از بررسی ادبیات نظری تحقیق به بررسی سبک های مدیریت تعارض به کار گرفته شده توسط کارکنان و نحوه ی اثرگذاری این سبک ها بر عملکرد نوآورانه و میزان رضایت شغلی آنان پرداخته شده است. هدف این پژوهش نیز شناسایی مکانیسمی است که از طریق آن مدیریت تعارض بر روی رضایت شغلی و عملکرد نوآورانه کارکنان اثرگذار است. جامعه ی آماری مورد نظر در این پژوهش کارکنان شرکت های دانش بنیان و فناور پارک علم و فناوری خراسان می باشد. برای سنجش متغیرهای تحقیق از پرسشنامه استفاده شد. روایی پرسشنامه ازطریق تحلیل عاملی اکتشافی و تحلیل عاملی تأییدی و روایی همگرا و پایایی آن از طریق ضریب آلفای کرونباخ و شاخص پایایی ترکیبی مورد تأیید قرار گرفت. این پرسشنامه میان 280 نفر از کارمندان شرکت های دانش بنیان و فناور پارک علم و فناوری خراسان توزیع گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش مد لسازی معادلات ساختاری استفاده شده است. نتایج تحقیق حاکی از وجود ارتباط مثبت و معنی دار میان سبک های همکاری و مصالحه بر عملکرد نوآورانه و رضایت شغلی کارکنان شرکت های دانش بنیان و فناور است. سبک اجبار نیز دارای اثر معکوس بر عملکرد نوآورانه ی کارکنان است.